(ترجمه)

ممکن است در نگاه اول در ذهن یک مسلمان چنین خطور کند که سران اسلامی، در بیت‌الحرام گرد هم آمده‌اند تا در خصوص قدس چاره­اندیشی و مسجدالاقصای مبارک را همرایی کنند. شاید چنین گمان شود که مصیبت­های سرازیر شده بر اقصی و مردم آن چیزی تحمیل شده بر آن‌ها می‌باشد؛ مانند: ظلم/ستم و فساد گستردۀ یهود علیه قدس و مقدسات، قتل/کشتار افراد بی­گناه امت محمد صلی‌الله‌علیه‌وسلم، در دروازۀ اقصی، همکاری و توطئه‌پردازی بین یهودی­ها و مسیحیان برای یهودی‌سازی قدس. تصمیم ترامپ صلیبی برای این‌که قدس همیشه پایتخت رژیم یهود باشد ویا شاید چنین گمان ­شود که این همه جنایات پنهان و آشکار در حق قدس و مقدسات و مردم فلسطین بر سران اسلام تحمیل شده و دلیل این اجلاس برانگیخته شدن احساس خشم و غیرت سران اسلامی از اسارت هزارها زن و مرد از فرزندان مردم فلسطین می­باشد، از اسارت کسانی­که در زندان­های یهودی، از انواع ظلم و شکنجه­های وحشیانه رنج می­برند.

اما یک مسلمان بعد از تفکر و تدبر نسبت به واقعیت این حکام و نسبت به دوستی و ارتباط شان همرای دولت­های کفری، در خواهد یافت که چنین بزرگواری جز از بزرگان، آزادگان و نیکوکاران بر نخواهد آمد، کسانی­که جایگاه قدس و مقدسات را بشناسند، و کسانی­که کرامت اسلامی نزدشان جایگاهی داشته باشد. هم‌چنان یک مسلمان این را نیز یادآور خواهد شد که چنین حکام خاینی در خصوص قدس دست از هیچ کوتاهی بر نداشته و آن را دو دسته تقدیم یهود می­نمایند، به سان گذشته‌گان خاین خود، کسانی­که در طول تاریخ اسلامی همواره علیه قدس توطئه می­نمودند؛ مانند شاور فاطمی که قدس را بدون هیچ‌گونه مقاومتی به‌گونه­ای کاملاً مسالمت‌آمیز تسلیم صلیبی­ها نمود. بلی، در تعامل با آن چاره­ای جز شمشیر نبود و شمشیر بود که به وجود آن و به توطئه­های آن پایان داد. از شخصی مانند شاور هیچ‌گاه توقع نمی­رفت که در خصوص قدس کاری انجام دهد؛ جز خیانت و توطئه علیه قدس؛ همان‌گونه که گفته می‌شود: "کسی­که رسوا شد از سرافکندگی باکی ندارد؛ همان‌گونه که هیچ زخمی برای مرده دردآور نیست."

موقف‌های معمولی‌که حکام در خصوص قدس دارند این است که پیش از هر خیانت جدید درحق اقصی و قدس چیزی به‌نام اجلاس سران عربی و یا اسلامی برگزار شده است. پیش از فروپاشی فلسطین در سال فاجعه‌آور در انشاص مصر در سال 1946م به دعوت فاروق شاه مصر و به حضور دولت­های هفت‌گانه عضو سازمان جامعۀ عربی: مصر، سعودی، شرق اردن، یمن، عراق، لبنان و سوریه، به هدف همکاری به قضیه فلسطین، اجلاس سران عربی برگزار شد و تمام تصامیم آن‌ها برعربی خواندن فلسطین و این­که سرنوشت آن مرتبط به دولت‌های عضو سازمان جامعۀ عربی بوده و اگر کسی به مردم فسطین آزار برساند گویا که ملت‌های عربی را آزار رسانده است، ادعا می­شد.

همان‌گونه پیش از فروپاشی فلسطین در دارالبیضاء در سال 1965م نیز اجلاس سران عربی بر گزار شد؛ طوری‌که در این اجلاس نیز ادعای دروغین سران، همکاری به قضیه فلسطین و طرح نقشۀ متحد عربی برای دفاع از فلسطین در سازمان ملل و در تمام محافل بین‌المللی بود. هم‌چنین پیش از پیمان اسلو در سال 1993م، در بغداد در سال 1990م اجلاس سران عربی برگزار و از تصامیم آن  تاکید بر حمایت مادی و معنوی از تداوم قیام فلسطینی بود؛ اما این اجلاس در گردهمائی جدید خود به عوض حمایت از قیام فسطینی و تقویت آن در کنار یهود ایستاد. پیش از اعلان عادی‌سازی روابط دولت‌های عربی و اسلامی با رژیم یهود در سال 2002م اجلاس بیروت برگزار شد، در این اجلاس تمام ثوابت گذشته و تمام نه گفتن­ها لغو، تلاش ملک عبدالله بن عبدالعزیز برای صلح با یهود محقق شد، کسی‌که بدون هیچ بهایی رژیم یهود و تصامیم بین‌المللی 242-338 در اجلاس سران عربی سال 1980م در عمان را به رسمیت شناخته و همراه آن تمام تلاش‌های مسالمت آمیز با یهود، از جمله کمپ دیوید را رد نمود. پیش از اعلان نقل سفارت امریکا به قدس، در خلال چند ماه در سال 2017م اجلاس بحرالمیت در اردن برگذار شد و این خیانت بزرگ نقل سفارت امریکا به قدس را تقدیم نمود.

از پیگیری تمام اجلاس مرتبط به قدس و اقصی و سرزمین مبارک، خواه زیر چتر جامعۀ عربی وخواه زیر چتر سازمان کانفرانس­های اسلامی باشد، این را در خواهیم یافت که این اجلاس برای توطئه­های بعد از خود تدارک دیده شده است. از طریق پروژها، دسایس و خیانت‌های بین المللی. بنابراین پس از نشست مکه و بحرین سرزمین مبارک انتظار چه چیز را خواهد داشت.

تمام توطئه‌های جدید علیه سرزمین مبارک، به سان توطئه‌های گذشته، پیش از آن، اجلاس سران عربی و اسلامی برای طرح و اجرای توطئه و پوشاندن آن به لباس جدیدی­که خیانت و توطئه‌های‌شان را بپوشاند، صورت می‌گیرد و نیز برای این­که حکام بتوانند در برابر مردم عواقب این توطئه‌ها را مورد حمله قرار داده و ظاهراً رد و یا تقبیح کنند و به معامله قرن در خصوص فلسطین نه بگویند، به‌گونه‌ای وانمود شود که گویا آن‌چه را که آن‌ها در حق فلسطین و مردم آن انجام می­دهند، هیچ ارتباطی به معاملۀ قرن ندارد و این‌که اقدامات مداوم‌شان جزء معامله قرن نیست.  

معامله قرن یک سری از توطئه‌های می­باشد که پیش از آن‌ها این اجلاس تدارک دیده می‌شود و یک سری از توطئه­های که هنوز اعلام نشده است به تدریج مرحله به مرحله مطابق به واقعیت اعلان خواهد شد و تمام نتایج اعلام نهایی نمایشات توطئه­ای هنوز تحقق نیافته است. بلکه بازهم اموری باقی مانده است که تا کنون بدون تطبیق است و عبارت از یک دسته از تنازلات و توطئه­های می­باشد که از زمان فروپاشی فلسطین تا به امروز ادامه دارد، یکی پس از دیگری متصل به آن به اجراء گذاشته می­شود. معامله قرن، تاج‌گزاری نهایی می­باشد بر سر تمام توطئه­های که از سال 48الی سال 2019م طرح ریزی شده است و بسا از توطئه­های  که تا هنوز تمام فصل­های خود را کامل ننموده است.

تولیدات جدید و فصل­های جدید از معامله قرن زمینه‌سازی برای تسلط آینده بر سرزمین‌های باقی‌ماندۀ کرانۀ غربی می‌باشد. اوضاع را برای ساکنین فلسطین در غزه طوری سازماندهی می­کند که در خصوص برخی از مسائل اقتصادی، از یک سوی به اردن و از سوی دیگر به مصر مرتبط باشند. هم‌چنین به بهانۀ ساخت فرودگاه و بندرگاه در سینا و توسعۀ آن پوشش جدیدی می­باشد برای فصل جدید از تولیدات کنفرانس مکه و کنفرانس پیش روی در بحرین. تولیدات این پوشیش مانند گذشته اقتصادی بوده و مقدمه­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ای می­باشد برای آن‌چه که قرار است اتفاق بیافتد، از جمله آزاد گذاشتن دست یهود همراه با سکوت تمام حکام، روابط عادی و آشکار و بدون پرده با رژیم یهود، دور انداختن تمام ادعاهای دروغین، دشمنی­ها و جنگ­ها با اسرائیل، مانند دروغ‌های آشکار ایران و حزب لبنانی آن.

اگر بر موقف­های حکام و توطئه‌های اجلاس سران عربی و اسلامی اندکی تعمق نماییم به خوبی در خواهیم یافت که این اجلاس یک تسلسل زمانی می­باشند برای حل و فصل قضیۀ فلسطین، و خاموش ساختن صداهای آزادی آن. در حالی‌که این توطئه­ها به وسیلۀ دروغ‌های که هیچ واقعیتی ندارند، پوشش داده می­شوند. در آغاز به دروغ‌های ارتش­های ده­گانه پیش از سال 48؛ سپس به دروغ‌های عبدالناصر در مورد غرق کردن یهود در دریا، دروغ‌های اجلاس سابق سران عربی در مورد به رسمیت نشناختن یهود و عدم ملاقات و مذاکره با یهود و هم‌چنان دروغ‌های ایران در مورد نابود نمودن رژیم یهود.

این را باید دانست که فلسطین را هرگز کسی‌که به آن خیانت کرده و دست صلح و دوستی را به سمت یهود دراز کرده است آزاد کرده نمی‌تواند و نه کسانی‌که از امریکا بیش­تر از الله سبحانه‌وتعالی می­ترسند. فلسطین را هرگز کسی آزاد نمی‌کند که برای عادی‌سازی روابط با یهود شتاب دارد. بلکه فلسطین را مردان نیکوکاری؛ مانند: صلاح‌الدین ایوبی  و نورالدین زنکی آزاد می­کند. کسانی‌که با در نظر داشت تمام مقدمات لازم برای آزادی فلسطین به پا خواسته بودند. مقدماتی از جمله وحدت مصر و شام زیر چتر جهاد. این نیکوکاران هرگز با مقدماتی چون خیانت و شتاب در عادی‌سازی روابط با یهود برای آزادی فلسطین اقدام نکرده بودند.

از الله سبحانه‌وتعالی می­خواهیم که این پروژهای جدید را که برای  حل و فصل قضیه فلسطین در نظر گرفته شده است، میخ جدیدی در تابوت این حکام خائن بگرداند، تا این‌که امت اسلامی از شر، فساد و خیانت آن‌ها نجات یابد. از الله سبحانه‌وتعالی می­خواهیم که در عوض این حکام پست و ذلیل برای ما خلیفۀ راشده­ای را عنایت کرده و عزت و جایگاه از دست رفتۀ امت را به آن باز گرداند و در نتیجه مسجدالاقصی و تمام سرزمین­های اسلامی را از چنگال کفار پلید نجات دهد.

نویسنده: حمد طبيب