از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که گفت: از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیدم که فرمود:

«لَا يَزَالُ قَلْبُ الْكَبِيرِ شَابًّا فِي اثْنَتَيْنِ فِي حُبِّ الدُّنْيَا وَطُولِ الْأَمَلِ» (رواه‌البخاری)

ترجمه: قلب انسان‌های کهن‏سال در دو چيز هم‌چنان جوان می‏ماند: دوستی دنيا و آرزوی طولانی.

توضیح حدیث

الله سبحانه وتعالی فطرتاً انسان را دوست‌دار دنیا آفریده است و هم‌چنان برای انسان علاقه‌مندی و تلاش در زیادی مال و آرزوهای دنیا را قرار داده است. البته در داشتن آرزوی‌های زیاد ممانعتی نیست؛ در صورتی‌که آن آرزوهای طولانی انسان را از انجام اعمال نیک باز نداشته و در محرمات انسان را واقع نگرداند که آن محرمات عبارت از توجه به سوی دنیا و غفلت از آخرت می‌باشد؛ چنان‌چه ابن حجر در این مورد گفته است: «در آرزوها راز پنهانی وجود دارد؛ زیرا اگر آرزوها نمی‌بود هیچ‌کسی به عیش‌ها و لذت‏ها نمی‌رسید، نفس هیچ‌کسی آمادۀ کار دنیوی نمی‌گردید و آن‌چه مذموم و بد است، غرق شدن در آرزوها و عدم آمادگی به آخرت می‌باشد.»

ای مسلمانان!

ما در زمانه‌ای زندگی می‌نمائیم که بسیاری از مردم توجه به آخرت ندارند؛ چنان زمانی‌که مردم همه دیوانه‌وار در دوستی و تعلق به دنیا مصروف‌اند. این حالتی است که زیاد مردم در غفلت از آخرت به سر می‌برند و به سوی همین زندگی دنیا علاقه‌مند هستند؛ درحالی‌که ما فراموش کرده‌ایم که در مسیر سفر به سوی جنت قرار داشته و در این‌جایی‌که زندگی می‌نماییم در حال خارج شدن هستیم؛ پس این دنیا به منزله‌ی یک ایستگاه است که بعضی‌ها از این مسیر به سوی جنت رفته و عده‌ی دیگری به سوی دوزخ می‌روند. الله سبحانه و تعالی من و شما را از رفتن به سوی دوزخ نجات دهد. بنابر‌ واقعیتی‌که داریم پرسش این‌جاست‌که راه رسیدن به جنت و نجات از دوزخ چیست؛ درحالی‌که انسان به دوستی دنیا و آرزوهای دراز آن عادت کرده است؟ پاسخ این موضوع در قول الله سبحانه و تعالی بیان شده است:

﴿وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا﴾ (قصص: 77)

ترجمه: ‏به وسيله‌ی آن‌چه خدا به توداده است، سرای آخرت را بجوی (و بهشت جاويدان را به دست آور) و بهره‌ی خود را از دنيا فراموش مكن.

هدف، دوری کامل از امکانات دنیوی نیست؛ بلکه دنیا باید وسیله و کشت‌زار برای آخرت قرارداده شود و سعی و تلاش برای آبادی آن شود تا این‌که برای امت مسلمه و همه بشریت نفع رسانیده شود و انسان خلیفه روی زمین گردیده تا فضای مناسب را برای تفکر در ملکوت و عبادت و پرستش الله سبحانه و تعالی مهیاء گرداند. این همان چیزی است که امروز امت و سایر بشریت آن را گم کرده است؛ زیرا مردم می‏خواهند الله سبحانه و تعالی را عبادت کنند؛ اما نمی‌توانند و راه درست آن را نمی‌دانند؛ پس برای امت واجب است که جهت تحقق این امر سعی و تلاش نمایند و این امر وقتی متحقق می‌گردد که مسلمانان دولت خلافت را ایجاد کنند تا توسط آن نظام اسلام تطبیق شود و پیام هدایت و نور اسلام را به خارج از قلمرو دولت اسلامی برسانند که در نتیجه دین الله در روی زمین فراگیر شود.