(ترجمه)

وعنْ أبي هُريرَة، رضي اللَّه عنْه، قَال: قَالَ رسُولُ اللَّه صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم: «من أَنْظَر مُعْسِراً أوْ وَضَعَ لَه، أظلَّهُ اللَّه يَوْمَ القِيامَةِ تَحْتَ ظِلِّ عَرْشِهِ يَوْمَ لا ظِلَّ إلاَّ ظِلُّهُ». رواهُ الترمذيُّ وقَال: حديثٌ حسنٌ صحيح.

ترجمه: از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: کسی‌که تنگ‌دست و محتاجی را در ادای دینش مهلت دهد، الله سبحانه وتعالی در روز قیامت سایۀ عرش را نصیبش می‌گرداند.

توضیح حدیث

بدون شک دین اسلام بهترین ادیان آسمانی و کامل‌ترین آن‌هاست و نزدیک‌ترین آن‌ها برای فطرت و عقل سلیم می‌باشد. این همه خوبی‌ها در غیر دین اسلام جمع نشده است. اسلام دینی است که کفیل حفظ حیاتِ مملو از سعادت و آرامش برای انسان‌ها است. لذا در حدیث فوق مهلت دادن مسلمان برای برادر مسلمانش هنگام فقر و تنگ‌دستی وی بیان شده و این در صورتی است که قادر به پرداخت دینش نباشد و پاداش این نوع کمک و همدردی در روز هولناک محشر می‌باشد که تحت سایۀ عرش الله سبحانه وتعالی قرار می‌گیرد. این سایه از بزرگ‌ترین نعمت‌های آن روز می‌باشد؛ نعمتی‌که از لحاظ راحتی، آرامش و قربت الله سبحانه وتعالی در آن روز کافی و قناعت‌بخش می‌باشد.

ای مسلمانان! بدین اساس مهلت دادن مسلمان برادر مسلمانش را هنگام عجز از پرداخت دینش یک عمل شرعی، پسندیده و به جا است؛ لیکن متأسفانه بعد از سقوط خلافت اسلامی این حکم بین امت معطل قرار گرفته، حکام و زمام‌داران ما متأثر از فضای ثروت‌اندوزی شده اند و امت در یک مضیقه و فقر شدیدی قرار گرفته و چنان گردیده اند که همه در حالت دَین‌داری زندگی می‌کنند؛ قرض می گیرند و توان‌مندی پرداخت آن را نمی‌داشته باشند. پس فقر سر آغاز کلام دین‌داری است. علی الرغم این همه می‌گوئیم:

تنها اسلام است که مسلمین را به صبر و گذشت در برابر فقیر و تنگدستی‌ تشویق می‌کند؛ هم‌چنان به زدودن اسباب دَین‌داری و فقر تشویق می‌کند، در حالی‌که در رأس ایجاد اسباب این بدبختی‌ها حکام قرار دارند. راه نجات از این بختی‌ها، همانا کار و فعالیت بخاطر اقامه خلافت است و آن نظامی است که تطبیق اسلام تنها از خلال آن متصور و ممکن است و بس. بار الها! هرچه زودتر خلافت راشده بر منهج نبوت را نصیب مان بگردان تا در آن حالت پراگنده مسلمین وارثی شود، بار الها! زمین را به نور ذات کریمت منور بگردان! الهم آمین آمین!