(ترجمه)

عدمِ تطبیق شریعت اسلامی مصیبتِ طاقت‌فرساست؛ چون مسلمانان را به‌شکل مستقیم از زندگی طبیعی‌یی‌که مطابق عقیدۀ‌شان بوده، الله سبحانه‌وتعالی بدان امر نموده و با پیروی از آن، الله سبحانه‌وتعالی از ایشان راضی می‌شود، محروم می‌سازد. الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿وَقَالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراًۚ وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِی عَدُوّاً مِّنَ الْمُجْرِمِینَ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ هَادِیاً وَنَصِیراً﴾

[فرقان: 30-31]

ترجمه: پیامبر(شكوه‌كنان از كیفیت برخورد مردمان با قرآن) عرض می‌كند، پروردگارا! قوم من این قرآن را(كه وسیلۀ سعادت دو جهان بود) رها و از آن دوری كرده‌اند(از ترتیل و تدبّر و عمل بدان غافل شده‌اند) این‌گونه(كه تو ای پیامبر! با موضع‌گیری و عداوت سرسختانۀ این گروه روبرو شده‌ای، همه پیامبران در چنین شرایطی قرار داشته‌اند) برای هر پیامبری گروهی از بزه‌كاران را دشمن ساخته‌ایم(كه با او به‌مبارزه پرداخته و با مكتب و دعوت‌اش مخالفت ورزیده‌اند؛ امّا بدان كه حق همیشه پیروز است و تو هم تنها و بدون یاور نیستی و الله سبحانه وتعالی تو را در راه پیروزی بر آنان یاری‌ات نموده و راهنمائی‌ات می‌كند) و همین بس كه رب تو راهنما و یاور باشد.

الله سبحانه‌وتعالی پیامبر خود صلی‌الله‌علیه‌وسلم را خبر می‌دهد که قوم‌اش از قرآن‌کریم دوری می‌کنند و از مظاهر دوری‌شان این است که قرآن در بین‌شان تطبیق نشده، ایمان، عمل، تصدیق، تدبر و تفکر، فرمان‌برداری از اوامر و پرهیز از نواهی آن را ترک می‌کنند. به‌این معنی که مسلمانان از ‌قرآن روی‌گردان شده و آن ‌را ترک می‌کنند؛ هرچند که برای‌شان واجب است تا به‌فرمان قرآن گردن نهاده و احکام آن‌ را تطبیق کنند. این گروه از مردم، در مخالفت با تطبیق و حاکم ساختن اسلام، که پیامد آن تحقق عدالت، انصاف و اطاعت الله سبحانه‌وتعالی است، برخاسته‌اند. این‌ها بزه‌کارانِ گمراه و گمراه کنندگانی اند که الله سبحانه‌وتعالی شما را علیه شان یاری خواهد نمود تا زمانی‌که به‌اطاعت، تنفیذ فرمان و پرهیز از نواهی، تحکیم دین و تطبیق شریعت‌اش عمل کنید.

ایمان، واژه‌ای نیست که تنها به‌زبان گفته شود؛ بلکه حقیقتی‌ست که باید در قلب استوار گردد. ایمان با عمل‌کردن جنبۀ عملی پیدا نموده و نیز تکالیفی است که باید به‌بهترین وجه ممکن انجام پذیرد. الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿فَلَا وَرَبِّكَ لَا یؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یحَكِّمُوكَ فِیمَا شَجَرَ بَینَهُمْ ثُمَّ لَا یجِدُوا فِی أَنفُسِهِمْ حَرَجاً مِّمَّا قَضَیتَ وَیسَلِّمُوا تَسْلِیماً﴾

[نساء: 65]

ترجمه: چنین نیست! به پروردگارت سوگند كه آنان مؤمن بشمار نمی‌آیند تا ترا در اختلافات و درگیری‌های خود به‌داوری نطلبند و سپس ملالی در دل خود از داوری تو نداشته و كاملاً تسلیم(قضاوت تو) باشند.

الله سبحانه‌وتعالی به‌ذات کریم و مقدس خویش سوگند یاد می‌کند که هیچ‌کس مؤمن نمی‌شود؛ مگر این‌که آن‌چه را رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم با خود آورده در تمام امور زندگی خویش در نظر گرفته و زندگی خویش را طبق احکام شریعت تنظیم کند و در تلاش برای برپائی دولت اسلامی‌که در بین مردم به کتاب الله و سنت رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم حکم می‌کند، حریص باشد. آن‌چه را شریعت حکم نموده حقی است که باید در ظاهر و باطن بدان عمل شود؛ یعنی آن‌چه را که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم با خود آورده تطبیق نموده، در خویش هیچ ملالی نیافته و کاملاً تسلیم شود. در ظاهر و باطن از آن اطاعت نموده، در دل خویش از آن‌چه حکم شده، هیچ ملالی نیافته و بدون ایجاد ممانعت، دفاع از باطل و منازعه، کاملاً تسلیم شود؛ چنان‌چه در حدیث شریف آمده است:

«وَالَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ لَا یؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى یكُونَ هَوَاهُ تَبَعاً لِمَا جِئْتُ بِهِ»

ترجمه: قسم به‌ذاتی‌که جانم در ید اوست؛ هیچ یکی از شما مؤمن محسوب نمی‌گردد تا این‌که هوای نفس‌اش تابع چیزی باشد که من آورده‌ام.

الله سبحانه‌وتعالی در سورۀ مائده می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُم بَینَهُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَن یفْتِنُوكَ عَن بَعْضِ مَا أَنزَلَ اللَّهُ إِلَیكَ فَإِن تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ أَن یصِیبَهُم بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ كَثِیراً مِّنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَۚ أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِیةِ یبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْماً لِّقَوْمٍ یوقِنُونَ﴾

[مائده: 49 -50]

ترجمه: (به تو ای پیامبر! فرمان می‌دهیم برای این‌كه) در میان آنان طبق چیزی حكم كن كه الله(سبحانه‌وتعالی) بر تو نازل كرده است؛ از امیال و آرزوهای ایشان پیروی مكن و از آنان برحذر باش كه(با كذب، حق‌پوشی، خیانت و غرض‌ورزی) تو را از برخی چیزهائی‌كه الله بر تو نازل كرده است، به‌دور و منحرف نكنند(و احكامی را پای‌مال هوی و هوس باطل خود نسازند)؛ پس اگر(از حكم الله روی‌گردان شدند و به قانون وی) پشت كردند، بدان كه الله(سبحانه‌وتعالی) می‌خواهد به‌سبب پاره‌ای از گناهان‌شان ایشان را دچار بلا و مصیبت سازد(و به‌عذاب دنیوی، پیش از عذاب اخروی گرفتار كند)؛ بی‌گمان بسیاری از مردم(از احكام شریعت) سرپیچی و تمرّد می‌كنند(و از حدود قوانین الهی تخطّی می‌نمایند). آیا(آن فاسقان از پذیرش حكم تو بر طبق آن‌چه الله(سبحانه‌وتعالی) نازل كرده است، سرپیچی نموده و) جویای حكم جاهلیت(ناشی از هوی و هوس) هستند؟ آیا چه كسی برای افراد معتقد بهتر از الله حكم می‌كند؟‏

الله سبحانه‌وتعالی عمل کسی را رد می‌کند که از حکم ثابت وی، که شامل تمام خیر و عاری از تمام شرارت‌ها بوده، خارج شده و به‌آراء و امیالی متکی شود ‌که مردم آن‌را بدون استناد به‌شریعت الله سبحانه‌وتعالی وضع نموده‌اند.

چه کسی از الله سبحانه‌وتعالی در حکم‌رانی برای تمام بشریت اعم از مؤمن و کافر، عادل‌تر خواهد بود؟ کسی‌که به او سبحانه‌وتعالی ایمان آورده و یقین حاصل نموده باشد که وی بهترین حکم‌رانان است؛ چه‌گونه خواهد توانست حکمی را جز حکم وی برگزیند! این در حالی است که می‌داند الله سبحانه‌وتعالی نسبت به‌مخلوقات‌اش از مادر نسبت به‌فرزندش مهربان‌تر است و او سبحانه‌وتعالی به‌تمام چیز آگاه بوده و تواناست؛ ولی با این همه، حکمی را غیر از حکم وی برمی‌گزینند! الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ أُحِلَّتْ لَكُمْ بَهِیمَةُ الْأَنْعَامِ إِلَّا مَا یتْلَى عَلَیكُمْ غَیرَ مُحِلِّی الصَّیدِ وَأَنْتُمْ حُرُمٌ إِنَّ اللَّهَ یحْكُمُ مَا یرِیدُۚیا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُحِلُّوا شَعَائِرَ اللَّهِ وَلَا الشَّهْرَ الْحَرَامَ وَلَا الْهَدْی وَلَا الْقَلَائِدَ وَلَا آمِّینَ الْبَیتَ الْحَرَامَ یبْتَغُونَ فَضْلاً مِنْ رَبِّهِمْ وَرِضْوَاناً وَإِذَا حَلَلْتُمْ فَاصْطَادُوا وَلَا یجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ أَنْ صَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَنْ تَعْتَدُوا وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِۚحُرِّمَتْ عَلَیكُمُ الْمَیتَةُ وَالدَّمُ وَلَحْمُ الْخِنْزِیرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَیرِ اللَّهِ بِهِ وَالْمُنْخَنِقَةُ وَالْمَوْقُوذَةُ وَالْمُتَرَدِّیةُ وَالنَّطِیحَةُ وَمَا أَكَلَ السَّبُعُ إِلَّا مَا ذَكَّیتُمْ وَمَا ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ وَأَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِالْأَزْلَامِ ذَلِكُمْ فِسْقٌ الْیوْمَ یئِسَ الَّذِینَ كَفَرُوا مِنْ دِینِكُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْیوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِینَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیكُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِیناً فَمَنِ اضْطُرَّ فِی مَخْمَصَةٍ غَیرَ مُتَجَانِفٍ لِإِثْمٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ﴾

[مائده: 1-3]

ترجمه: ای مؤمنان! به پیمان‌ها و قراردادها وفا كنید(اعمّ از عقدها و عهدهای مشروع انسان با انسان، یا انسان با الله سبحانه‌ تعالی بعد از ذبح، خوردن گوشتِ) چهارپایان برای شما حلال است؛ مگر آن‌هائی‌كه(در این سوره مستثنی می‌گردد) و بر شما خوانده می‌شود. هنگامی‌كه در حالت احرام هستید(یا این‌كه در سرزمین حرم به‌سر می‌برید)، شكار(بَرّی) را حلال ندانید. الله(سبحانه‌وتعالی) هرچه بخواهد(و مصلحت بداند) حكم می‌كند.‏ ای مؤمنان!(حرمت‌شكنی) شعائر(دین) الله(سبحانه‌وتعالی) را برای خود حلال ندانید(بدین صورت كه هرگونه كه بخواهید بدان دست ببرید و در آن تصرّف كنید) و نه ماه حرام را(بدین معنی كه در آن بجنگید)، نه قربانی‌های بی‌نشان و نه قربانی‌های نشان‌داری را(كه به بیت‌الله هدیه می‌گردند، بدین گونه كه متعرّض چنین حیواناتی یا صاحبان آن‌ها بشوید) و نه كسانی‌را كه آهنگِ آمدن به خانه الله(سبحانه‌وتعالی) را دارند و به‌دنبال لطف و خوشنودی اویند(بدین معنی كه آنان را از آمدن بدان‌جا بازدارید و یا این‌كه با ایشان بجنگید)؛ هر وقت كه از احرام به در آمدید و از سرزمین حرم خارج شدید، شكار كنید(و شكار كردن برای شما بلامانع خواهد بود). دشمنی قومی‌كه شما را از آمدن به‌مسجدالحرام باز داشتند، شما را بر آن ندارد كه تعدّی و تجاوز كنید. در راه نیكی و پرهیزگاری هم‌دیگر را یاری و پشتیبانی نموده و هم‌دیگر را در راه تجاوز و ستم‌كاری یاری و پشتی‌بانی مكنید. از الله(سبحانه‌وتعالی) بترسید، بی‌گمان الله(سبحانه‌وتعالی) دارای مجازات شدیدی است. (ای مؤمنان!) بر شما حرام است(خوردن گوشت) مردار، خون(جاری)، گوشت خوك، حیواناتی‌كه به هنگام ذبح نام غیر الله بر آن‌ها برده شود و به نام دیگران سر بریده شود؛ حیواناتی‌كه خفه شده‌اند؛ حیواناتی‌كه با شكنجه و كتك كشته شده‌اند؛ آن‌هائی‌كه از بلندی پرت شده و مرده‌اند؛ آن‌هائی‌كه بر اثر شاخ‌زدن حیوانات دیگر مرده‌اند؛ حیواناتی‌كه درندگان از بدن آن‌ها چیزی خورده و بدان سبب مرده‌اند؛ مگر این‌كه(قبل از مرگ بدان‌ها رسیده و) آن‌ها را سر بریده باشید و حیواناتی‌كه برای نزدیكی به‌بتان قربانی شده‌اند. بر شما حرام است كه با چوبه‌های تیر به پیش‌گوئی پردازید و از غیب سخن گوئید. همه این‌ها برای شما گناه بزرگ و خروج از فرمان یزدان است. از امروز كافران از(نابودن كردن) دین شما مأیوس گشته‌اند(و می‌دانند این دین ماندگار و جاودانه است)؛ پس از آنان نترسید و از من بترسید. امروز(احكام ) دین شما را برای‌تان كامل كردم و(با عزّت بخشیدن به‌شما و استوار داشتن گام‌های‌تان) نعمت خود را بر شما تكمیل نمودم و اسلام را به‌عنوان آئین پسندیدۀ الله(سبحانه‌وتعالی) برای شما برگزیدم. امّا كسی‌كه در حال گرسنگی ناچار شود(از محرّمات سابق چیزی بخورد تا هلاك نشود) و متمایل به گناه نباشد(و عمداً نخواهد چنین كند، مانعی ندارد) چرا كه الله(سبحانه‌وتعالی) بخشندۀ مهربان است(و از مضطرّ صرف نظر می‌كند و برای او مقدار نیاز را مباح می‌نماید).

سید قطب رحمه‌الله‌علیه در مقدمۀ تفسیر سورۀ مائده می‌نویسد: «عمل به‌آن‌چه الله سبحانه‌وتعالی نازل کرده است، اسلام گفته شده و آن‌چه الله سبحانه‌وتعالی از حلال یا حرام مقرر می‌‌دارد، دین محسوب می‌گردد و یزدان جهان الله یگانه است و در الوهیت وی هیچ‌گونه شریکی نبوده و او سبحانه‌وتعالی آفریدگار یگانه‌یی‌ست که در آفرینش او هیچ‌گونه شریکی نیست. در ملک و مملکت خود نیز هیچ‌گونه شریکی ندارد. قطعی و منطقی بوده که در برابر قانون و بدون اجازۀ او، در بارۀ چیزی حکمی صادر نشود؛ زیرا تنها آفریدگار حق دارد و می‌تواند برنامه‌ای را بیان دارد و بنگارد که آن‌را برای مخلوقات خود می‌پسندد. الله سبحانه‌وتعالی است که برای اشخاص و اشیاء مقررات و قوانین تعیین می‌کند. از مقررات و قوانین او باید پیروی گردد و مقررات و قوانین‌اش اجراء و فرمانش تنفیذ گردد؛ اگر جز این باشد، بیرون رفتن از فرمان و سرکشی کردن، کفر به‌شمار می‌آید. خالق جهان است که باور راستین را برای دل بیان فرموده و هم‌چنین نظم و نظام درست را معین می‌نماید. مؤمنان، به عقیده‌ای ایمان می‌آورند که او مقرر و مشخص می‌کند و از نظامی پیروی می‌نمایند که او می‌پسندد و بدان خشنود می‌گردد.

مؤمنان با انجام مراسم عبادی و با پیروی از قوانین و مقررات الله سبحانه‌وتعالی او تعالی را می‌پرستند؛ مراسم عبادی را جدا از قوانین و مقررات الهی نمی‌دانند و قوانین و مقررات الهی را از مراسم عبادی جدا نمی‌سازند؛ زیرا هردو بخش از جانب یزدان جهان است؛ یزدانی‌که کسی در میان ملک و مملکت و بندگان و آفریدگانش، سلطه و قدرتی در برابر او ندارد و او آفریدگار یکتای جهان، مالک یگانۀ هستی است و بس. الله سبحانه‌وتعالی آگاه از چیزهائی است که در سراسر آسمان‌ها و زمین موجود است. با توجه به‌این امر که حکم کردن با قانون یزدان آئین هر پیامبری بوده است؛ زیرا دین، دین الله است و بس و آئینی جز آئین یزدان در میان نیست.»

انهدام دولت اسلامی مصیبت بزرگی است که اساس تمام مصیبت‌ها قرار گرفته؛ زیرا به‌خاطر همین مصیبت است که در بین مسلمانان و سرزمین‌های‌شان حکمِ الله سبحانه‌وتعالی معطل شده و بشریت را توهم گرفته است که از اطاعت الله و ایمان به وی سبحانه‌وتعالی و نیز از شریعت‌اش بسیار دور شده‌اند؛ به‌حدی‌که همراه الله و بندگان صالح‌اش دشمنی و کینه‌توزی می‌ورزند. چه‌چیز مسلمانان را وادار نموده تا از دشمنان اسلام پیروی نموده؛ خود را در آغوش آن‌ها نه؛ بلکه در زیر پای آنان انداخته‌اند؟

هر آن‌کسی‌که امیدوار است تا دَین خویش را در برابر دِین خود اداء نموده و در مقابل الله سبحانه‌وتعالی شرم‌سار نباشد، باید به اندازۀ توان خود برای از سرگیری زندگی اسلامی بکوشد، آن‌هم وقتی امکان‌پذیر خواهد بود که خلافت بر منهج نبوت تأسیس گردد؛ خلافتی‌که به‌شریعت الله سبحانه‌وتعالی حکم می‌کند. چنان‌چه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم این‌را با عمل‌کرد خویش برای ما نشان دادند و چنان‌که ایشان صلی‌الله‌علیه‌وسلم اولین دولت اسلامی را در مدینۀ منوره تأسیس نمود و دعوت را از آن‌جا به‌تمام آبادانی‌ها رساند و مسلمانان نماد عزت، هدایت، رحمت، یاری‌گرِ مظلوم و درطول سیزده قرن، هرجا که می‌رفتند، به مثابۀ اردوی حق عمل می‌نمودند.

الهی! از گناهان و اسراف در امور ما درگذر! بر ما، والدین ما، تمام مسلمانان جهان چه زنده‌اند و چه مرده، رحم کن و درود و سلام بر سید ما حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وسلم و همه آل و اصحاب‌اش!

‏﴿وَاللهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا یعْلَمُونَ﴾

[یوسف: 21]

ترجمه: الله بر کار خود چیره و مسلّط است؛ ولی بیشتر مردم(خفایای حکمت و لطف تدبیرش را) نمی‌دانند.

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر