از ماه‌ها بدینسو، سناتورهای امریکائی و مشاورین ارشدِ کاخ سفید همواره در مورد خصوصی‌سازی جنگ افغانستان لابی‌گری می‌کنند؛ طوری‌که، طرح خصوصی‌سازی جنگ هنوز روی میز ترامپ قرار دارد. از طرفی، اریک پرنس – مؤسس شرکت بلک‌واتر – ادعا کرده است که با 6000 مزدورانِ قراردی و با هزینۀ 5 میلیارد دالر می‌تواند جنگ افغانستان را به پیروزی برساند. قرار گزارش پنتاگون، سالانۀ جنگ امریکا در افغانستان بیش از 45 میلیارد دالر هزینه بر می‌دارد. از سوی دیگر، ظاهراً ترامپ به آجندای خصوصی‌سازی جنگ افغانستان علاقمند به‌نظر می‌رسد؛ سناریوی که وزارت خارجۀ امریکا و پنتاگون با آن مخالفت خود را نشان داده‌اند.

لابی‌گرانِ خصوصی‌سازی جنگ و نیز اریک پرنس – مؤسس شرکت بلک‌واتر – تأکید می‌ورزند که با واگذاری جنگِ افغانستان به بلک‌واتر، در مصارفِ جنگی امریکا کاهش چشمگیری رونما خواهد گردید؛ امری که علاقۀ ترامپ را برانگیخته، زیرا ترامپ حتی در مسائل نظامی بر کسبِ منفعت و تجارتِ جنگ تأکید می‌کند. مسئله دیگری که ترمپ به آن عمیقاً چشم بسته است، معادنِ نایاب و دست‌ناخوردۀ افغانستان می‌باشد.

بر اساسِ گزارشِ نیویارک تایمز و اندِپیندِنت، "ترمپ به معادن و ذخایر یک تریلیون دالری افغانستان چشم بسته تا آن مبلغ را پس از 16 سال جنگ برای مصارفِ افغانستان هزینه کند." ازینرو، ادارۀ ترمپ تلاش دارد تا با استفاده از دارائی و ذخایر کمیابِ معدنی افغانستان به جنگ خود در منطقه تدوام بخشد. چنانچه، سروی پنتاگون و ادارۀ زمین شناسی امریکا تخمین کرده‌ است که افغانستان به ارزش 3 تریلیون دالر ذخایر معدنی دست‌ناخورده دارد.

عمرِ جنگ امریکا در افغانستان به 17 سال رسیده است و ظاهراً امریکا تا هنوز در باتلاقِ آن گیر کرده است. به باور سیاسیون و نظامیان امریکائی، این جنگ هفده سالۀ امریکا طولانی‌ترین جنگ در تاریخِ امریکا می‌باشد. و مقاماتِ نظامی امریکا همواره از غیر عملی بودنِ استراتیژی جنگی امریکا در افغانستان زبان گشوده‌اند. گفتنی است که از سال 2001م الی اکنون، امریکا به تنهائی بیش از 1 تریلیون دالر صرف هزینۀ جنگ به هدفِ پیکار با "تروریزم" در افغانستان نموده است و تا هنوز نتوانسته امنیت را تأمین کند.

 چون استراتیژی جدید ترامپ بر ادامۀ جنگ و فشارهای نظامی تأکید می‌کند و نیز نظام ارتشِ امریکا مبتنی بر سربازگیری اختیاری می‌باشد؛ ازینرو، امریکا نمی‌تواند نیروی نظامی کافی برای ادامۀ جنگ را از امریکا استخدام کند. بناء بمنظور تداوم جنگ در افغانستان، ممکن قرارداد آن را به شرکت بدنام و قاتل مسلمانان بنام بلک‌واتر واگذار کند. در واقع، واگذاری جنگِ افغانستان به بلک‌واتر پیامدی جز افزایش وحشت و وخیم شدن وضعیت امنیتی چیزی دیگر بوده نمی‌تواند.  

بلک واتر – یک شرکتِ خصوصی امنیتی(مزدور) می‌باشد. این شرکت توسط اریک پرنس – یک بازنشستۀ نظامی امریکائی – در سال 1997م، تاسیس شد. سربازانِ مزدور(قاتلین کرائی) این شرکت معمولاً افرادِ مجهول الهویت بوده که حتی پدر و مادر خود را نمی‌شناسند. یک تعداد این مزدوران از سال 2002م، در خطوطِ نظامی و ملکی افغانستان حضور فعال داشته و همواره باعث قتل و کشتار مردم بی‌گناه گردیده‌اند. این مزدوران محض بمنظور برآورده سازی پلان‌ها و پالیسی‌های دولت قرارداد کننده(امریکا) استخدام می‌گردند و موجودیتِ آنان تأثیر مخربی بر وضعیتِ امنیتی آن جغرافیا می‌گذارد. یکی از نمونه‌های مخربِّ بلک‌واتر در سال 2007م کشتارِ هفده شهروند غیرنظامی عراقی از سوی چند تن از قاتلین کرائی بلک‌واتر در چهارراهی النَسُور در بغداد می‌باشد که پس از این رویدادِ وحشتناک، پرنس مجبور به تغییر نام بلک‌واتر به «اکادمی» گردید. البته این یک بخشی کوچکی از جنایات این شرکت در عراق می‌باشد، بررسی‌های دیگر نمایانگر این است که این شرکت هزاران عراقی را به قتل رسانده است.

در مورد خصوصی سازی جنگ افغانستان می‌توان چند سوال اساسی را مطرح نمود؛ نخست این‌که، جنگی را که ظاهراً امریکا با تعدادِ بیش از 110،000 ارتش مجهز به تسلیحاتِ مدرن و پیشرفته با پیشتیبانی تمام‌عیار کشورهای غربی، حمایت جدی ناتو و مصرف بیش از 1 تریلیون دالر برنده آن نبوده است، چطور امکان دارد که بلک‌واتر این جنگ طولانی اما پیچیده را صرف با 6000 مزدورانِ کرائی در بدل مبلغِ 5 میلیارد دالر برنده شود؟ منطقِ که حتی در عقلِ انسان عادی نمی‌گنجد! سوال بعدی این‌جاست که چرا باید بلک‌واتر پس از اخذ قرارداد میلیارد دالری به فکر خاتمه‌ای جنگ در افغانستان باشد؟ آیا درآمدی میلیارد دالری پرنس با اختتامِ جنگ در افغانستان قطع نخواهد گردید؟!

ازینکه استراتیژی جدید ترمپ بر تداوم جنگ در افغانستان تأکید می‌کند – نه بر دولت-ملت سازی؛ فلهذا، واضح می‌گردد که میزان جنگ‌افروزی شدت یافته و وضعیت امنیتی افغانستان وخیم تر می‌گردد و استخدام این شرکت نیز جزء ماشین کشتار و جنگ افروزانه امریکا در افغانستان می‌باشد.  طوریکه، حتی وزیرانِ سکتور امنیتی درین اواخر اعتراف نمودند که روزانه به تعداد 30 سرباز کشته می‌شود که با این حساب 900 سرباز ماهانه در افغانستان کشته می‌شوند.

بناء سپردن جنگِ افغانستان به قاتلینِ کرائی بلک‌واتر، میزانِ کشتار و قتل‌های خیابانی در گوشه‌ و کنار افغانستان افزایش یافته که در نهایت نیروهای امنیتی و مردم عام افغانستان بسانِ چوب سوخت در بازی‌های بزرگ کشورهای منطقوی و فرا منطقوی بالاخص امریکا قرار می‌گیرند. در حقیقت، تعویضِ استراتیژی نظامی به هیچ‌وجه متضمنِ صلح، امنیت و رفاه برای مردم افغانستان نبوده؛ جز اینکه، میزانِ مصارف نظامی ایالات متحده و تلفاتِ سربازانِ امریکائی را کاهش داده و نیز جیبِ طرفداران و حامیانِ طرح خصوصی‌سازی جنگ در افغانستان را مملو از دالر کند.

یگانه راه برای ایجاد صلح دایمی و آوردن آرامش به خانه‌های مردم افغانستان، نه تغییر استراتیژی ترامپ و نه هم خصوصی سازی جنگ می‌باشد؛ بلکه تنها راهی که می‌تواند منجر به امنیت شود قطع نفوذ فکری، سیاسی، نظامی، استخباراتی و اقتصادی امریکا و غرب از افغانستان و تطبیق نظام اسلامی در همه ابعاد زندگی می‌باشد.

مسلم بغلانی