(ترجمه)

خبر:

به تاریخ 2/8/2019، شوکت میرضیایف رئیس جمهور ازبکستان دستور انحلال مستعمرۀ بدنام "جسلیق یا زندان شکنجه" را به امضاء رساند. دفتر رسانه‌های وزارت داخلۀ ازبکستان اعلام کرد که این تصمیم تاریخی به هدف افزایش فعالیت اصلاحات در وضعیت زندانیان، احترام به افراد جامعه و همچنین ترویج تصویر مثبت کشور در صحنۀ بین‌المللی، بر وفق اولویت‌های پنج گانۀ استراتیژی توسعۀ جمهوری ازبکستان در دورۀ 2017 تا 2021 اتخاذ شده است.

تبصره:

گفتنی است که مستعمرۀ " جسلیق" در منطقۀ شمال غربی این کشور-که رسیدن به آن جز با قطار ممکن نیست- در سخت ترین شرایط آب و هوایی واقع شده است؛ در تابستان درجۀ حرارت آن بالاتر از 50 درجۀ سانتیگراد و در زمستان کمتر از 20 درجۀ زیر صفر است.

این مستعمره به عنوان وحشی ترین زندان در ازبکستان شناخته می‌شود، جایی که در طی 20 سال گذشته صدها زندانی در اثر شکنجه‌های وحشتناک کشته شده‌اند. علاوه بر این، هیچ زندانیِ به جرایم دیگر به این مستعمره اعزام نمی‌شود؛ فقط کسانی که محکوم به امور مذهبی هستند، که بیشتر آنها اعضای حزب‌التحریراند در این زندان اسیراند.

نکتۀ قابل توجه این است که اگرچه ماهیت عمومی اصلاحات اعلام شده از سوی رئیس جمهور میرضیایف نمایشی بوده و تغییرات در سیستم زندان‌ها اساسی نیست اما نتایج ابتدایی آن ملموس است و اخیراً صدها زندانی سیاسی که 20 سال پیش در زندان بودند آزاد شدند؛ ولی سؤالی که در ذهن اکثریت مردم مطرح می‌شود این است: چرا در سایر بخش‌ها همه‌ی اصلاحات آغاز شده متوقف شده است، در حالی که برای زندانیان سیاسی اصلاحات ادامه دارد؟

در واقع شوکت میرضیایف بسیار متفاوت از سلفش می‌باشد، نه به این اعتبار که بهترین‌ها را به مردم می‌خواهد، بلکه به این لحاظ که او نمی‌خواهد مانند کریموف در میان مردم به طاغوت خون آشام شناخته شود و در سطح جهان مطرود و منزوی باشد، بلکه عکس آن او می‌خواهد به همۀ اطراف جهان سفر نموده و جهان به سوی او به عنوان یک مصلح لیبرال و آزاد کنندۀ مردم از زیر ظلم نظام خون خوار کریموف بیبیند؛ او با رسانه‌های که به نفع غرب در ازبکستان کار می‌کنند به نرمی رفتار می‌کند، و تلاش دارد تا با سازمانهای حقووق بشری رابطه ایجاد کند، او عملاً زندانیان سیاسی را آزاد کرد؛ و فعلاً مرکز مشهور تعذیب کریموف" جسلیق" مسدود کرد.

درک این نکته مهم است که همۀ این کارها نه به دلیل توبۀ صادقانۀ رژیم و نه به دلیل تمایل میرضیایف برای احترام به حقوق مردم و نه هم برای متوقف کردن رنج‌های غیرقانونی آنها صورت گرفته است - تنها مسئله تصویر شخصی وی است. نمونۀ بارز این طرز تفکر، جمله‌ای است که وی در 10 اگوست 2019 در گفتگوی تلفنی با رؤسای دستگاه‎های اجرای قانون گفت:« این بازی‌ها با کتک زدن بخاطر روسری چیزهایی از گذشته هستند که ازبکستان به آن نیاز ندارد، کل جهان به طرف ما می‌بیند، روزانه 1000 مقاله و نوشته در انترنت در مورد ازبکستان است، دست کم 700 تا 800 مورد است، حتا در اتیوپیا در مورد ازبکستان می‌نویسند، هر گامی که بر می‌داریم تحت کنترل جامعۀ بین المللی است ...» بنابراین میرضیایف نه به این دلیل که تعذیب و شکنجه جنایت است به شکنجه علاقه‌ای ندارد؛ بلکه به دلیل" مقالات منتشر شده در اینترنت "که این جنایات را پوشش می‌دهد! به این کار علاقه مند نیست.

لازم به ذکر است که اگرچه در ابتدای حکومت میرضیایف بین مردم ازبکستان لذت و شادی وجود داشت، که در اصل تعجب آور نیست، زیرا پس از حکومت وحشیانۀ کریموف، هرگونه اصلاحات ممکن است "آزمایشی" به نظر برسد، اما اخیراً احساسات به تدریج کنار گذاشته شده و بسیاری از مردم متوجه شدند که در حقیقت ازبکستان فقط تغییر چهره داده است؛ همان رژیم بر همان مبانی باقی مانده و همان وظایفی را که در دهه 1990 توسط قدرت‌های استعماری ایجاد شده بود برای هر حاکمی در آسیای میانه انجام داد تا بیداری اسلامی را در این کشور مهار کند و تا حد ممکن مانع هرگونه شورش و قیام مردمی شود.

نویسنده: محمد منصور

مترجم: احمدقسیم راحل