(ترجمه)

از عبد الله ابن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«وَالَّذِي لَا إِلَهَ غَيْرُهُ، لَا يَحِلُّ دَمُ امْرِئٍ مُسْلِمٍ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، وَأَنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَّا ثَلَاثَةُ نَفَرٍ: التَّارِكُ لِلْإِسْلَامِ، مُفَارِقُ الْجَمَاعَةِ، وَالثَّيِّبُ الزَّانِي، وَالنَّفْسُ بِالنَّفْسِ» (سنن النسائی)

ترجمه: قسم به ذاتی‌که جز او معبود بر حقی نیست، ريختن خون مسلمانی‌که به یگانه‌گی الله (سبحانه وتعالی) و رسالت من گواهی می‏دهد، روا نمى‏شود؛ مگر به سبب يكی از اين سه چيز: كسى‌كه دينش را ترك كرده از جماعت مؤمنان جدا شود، بزرگ سال زنا كار و كسی‌كه شخص ديگری را بكشد.

تشریح حدیث

این حدیث شریف ما را از کشتن نفس یک مسلمان منع می‌نماید؛ زیرا سوگند رسول الله صلی الله علیه وسلم بزرگی و عظمت این گناه را آشکار می‏سازد. بناً ریختاندن خون مسلمانی که به یگانگی الله سبحانه وتعالی باور داشته و کلمه شهادتین را بر زبان اقرار می‏دارد، حرام است، لیکن ریختاندن خون مسلمان در یکی از سه حالت ذیل جاییز می باشد:

1-     ترک کننده‌ی اسلام(کسی‌که بعد از ایمان به الله سبحانه وتعالی کفر را اختیار نماید و از صف مسلمانان خارج گردد).

2-     بزرگ‌سال زناکار(شخصی که در بزرگ سالی، از حدود الله سبحانه وتعالی تجاوز نموده مرتکب عمل قبیح زنا گردد).

3-     قاتل نفس(شخصی‌که مرتکب قتل فرد بی‌گناهی شود و از سوی قاضی مسلمانان جرم‌اش ثابت گردد).

حالات فوق مواردی هستند که خون یک مسلمان را جاییز گردانیده و اجرای تطبیق آن را بر ذمه‌ی حاکمی قرار داده است که اسلام را تطبیق نماید؛ زیرا این موارد سر پیچی آشکار از عقیده‌ی اسلامی و یا احکام شریعت بوده که منتج به فساد در بین مردم می‏گردد. پس عدم تطبیق حکم بالای آن‌ها سبب اذیت مردم می‏شود، از این رو کشتن ایشان عدل بوده و سبب خاموش ساختن فتنه‌ها و محو بی‌ایمانی است، حتی اگر از سوی حاکم طبق جرمش مجازات نشود، مرتکب جرم بزرگی خواهد گردید و در آخرت نزد الله سبحانه وتعالی مستحق عذاب دردناکی خواهد گردید.

بناً اجرای احکام شرعی جهت اعمار و آبادی زمین و اصلاح اهل آن آمده است. پس برای ما لازم است که از اوامر و نواهی الله سبحانه وتعالی پیروی نموده و قصاص قاتل نیز باید مطابق شریعت اسلام بوده باشد نه از هوای نفس.