(ترجمه)

از حضرت زید بن ثابت رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«وَمَنْ كَانَتِ الدُّنْيَا نِيَّتَهُ فَرَّقَ اللَّهُ عَلَيْهِ أَمْرَهُ، وَجَعَلَ فَقْرَهُ بَيْنَ عَيْنَيْهِ، وَلَمْ يَأْتِهِ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا مَا كُتِبَ لَهُ، وَمَنْ كَانَتِ الْآخِرَةُ نِيَّتَهُ جَمَعَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَهُ، وَجَعَلَ غِنَاهُ فِي قَلْبِهِ، وَأَتَتْهُ الدُّنْيَا وَهِيَ رَاغِمَةٌ»

(صحیح ابن حبان، باب ذکر وصف الغنی)

ترجمه: کسی‌که در زندگی تنها هدفش بدست آوردن دنیا باشد، الله(سبحانه وتعالی) امورات وی را نابسامان گردانیده و فقر را در جلو چشمش قرار می‌دهد و از دنیا همان چیزی برایش می‌رسد که برایش مقدر گردیده است؛ کسی‌که در زندگی دنیا هدفش آخرت باشد، الله(سبحانه وتعالی) او را از پریشانی‌ها خلاص گردانیده، قلب او را غنی گردانیده و دنیا را برایش ذلیل شده می‌آورد.

خوانندگان عزیز! هرمسلمان باید این را درک نماید که برای جنت خلق گردیده و به سوی آن باز گشت می‌نماید؛ وظیفه خود را در این دنیا و باز گشت به سوی جنت و نیز این را درک نماید که این دنیا جایی برای سکونت دایمی نبوده و تنها برای خوردونوش و خواهشات نفسانی نمی‌باشد؛ بناءً مسافت بزرگ در بین این نظر و آن‌چه کفار امروزی بر آن قرار دارند، وابستگی و محبت دنیا وجود دارد.

پس ای مسلمانان! آیا کسی از میان ما هست که امروز محبت دنیا نداشته باشد، بلکه حریص‌تر به آن نیستند؟ آیا در میان ما کسی است که در قلبش محبت دنیا نرسیده باشد؟ پس این در ذات خود یک بدبختی است که انسان زندگی مادی را در نظر گرفته و آن را جنبۀ روحانیت نپوشاند و بسوی آخرت و پروردگارش توجه نکند و تنها به سوی خوردنی، نوشیدنی و لذت‌های جسد فانی زبان‌درازی نماید.

این حالت زمانی در امت اسلامی ایجاد گردید که نظام سرمایه‌داری با قدرت، مبدأ و افکار امت اسلامی در جنگ قرار گرفته و نظام خلافت را از اذهان امت سقوط داده و در عوض آن نظام حکم وضعی بشری را که توسط آن امروز بالای مسلمانان حکم می‌شود، قایم ساختند.