«عَنْ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَمْرٍو ‏‏يَقُولُ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ‏صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «يُصَاحُ بِرَجُلٍ مِنْ أُمَّتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى رُءُوسِ الْخَلَائِقِ فَيُنْشَرُ لَهُ تِسْعَةٌ وَتِسْعُونَ سِجِلًّا كُلُّ سِجِلٍّ مَدَّ الْبَصَرِ ثُمَّ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: هَلْ تُنْكِرُ مِنْ هَذَا شَيْئًا؟ فَيَقُولُ: لَا يَا رَبِّ، فَيَقُولُ أَظَلَمَتْكَ كَتَبَتِي الْحَافِظُونَ؟ ثُمَّ يَقُولُ: أَلَكَ عَنْ ذَلِكَ حَسَنَةٌ؟ فَيُهَابُ الرَّجُلُ فَيَقُولُ: لَا، فَيَقُولُ: بَلَى إِنَّ لَكَ عِنْدَنَا حَسَنَاتٍ وَإِنَّهُ لَا ظُلْمَ عَلَيْكَ الْيَوْمَ، فَتُخْرَجُ لَهُ بِطَاقَةٌ فِيهَا أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَأَنَّ ‏‏مُحَمَّدًا ‏عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، قَالَ: فَيَقُولُ يَا رَبِّ مَا هَذِهِ الْبِطَاقَةُ مَعَ هَذِهِ السِّجِلَّاتِ؟ فَيَقُولُ: إِنَّكَ لَا تُظْلَمُ فَتُوضَعُ السِّجِلَّاتُ فِي كِفَّةٍ وَالْبِطَاقَةُ فِي كِفَّةٍ ‏‏فَطَاشَتْ ‏‏السِّجِلَّاتُ وَثَقُلَتْ الْبِطَاقَةُ»

(أَخْرَجَهُ اِبْنُ مَاجَهْ وَابْنُ حِبَّانَ فِي صَحِيحِهِ وَالْحَاكِمُ وَالْبَيْهَقِيُّ, وَقَالَ الْحَاكِمُ: صَحِيحٌ عَلَى شَرْطِ مُسْلِمٍ)

ترجمه: از عبدالله بن عمرو رضی الله عنهما روایت است گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: در روز قیامت مردی از امت من در پیشوای خلایق خواسته می‌شود و برایش نودونه دفتر گشوده می‌شود، هرکدام آن‌ها به اندازۀ دیدچشم امتداد دارد؛ بعداً الله(سبحانه وتعالی) برایش می‌گوید: آیا چیزی از این‌ها را انکار می‏کنی؟ او می‌گوید: نخیر، ای رب من، باز الله(سبحانه وتعالی) می‌گوید: آیا نویسندگان محافظ من(ملائک حفظه) بر تو ظلم نموده‌اند؟ بعداً الله(سبحانه وتعالی) می‌پرسد: آیا از این‌ها(دفاتر) از تو حسنه‌ای وجود دارد؟ آن شخص فریاد می‌زند و می‌گوید: نخیر، یا الله! الله(سبحانه وتعالی) می‌گوید: بلی، از تو نزد ما نیکی‌هایی وجود دارد و امروز بالای تو ظلم نمی‌گردد. پس برایش دفتر کوچکی را باز می‌نمایند که در آن نوشته است "أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَأَنَّ ‏‏مُحَمَّدًا ‏عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ" آن شخص می‌گوید: یا الله! این دفترچۀ کوچک همرای دفاتر دیگر چیست(چگونه برابری خواهد کرد)؟ الله(سبحانه وتعالی) می‌گوید: بر تو ظلم کرده نمی‌شود، همه دفاتر در یک کفۀ(پلّه) ترازوی میزان گذاشته شده و این دفترچۀ کوچک در کفۀ دیگر گذاشته می‌شود، در آن کفۀ ترازو که آن دفترچۀ کوچک نهاده شده ثقیل می‌گردد.

ابن تیمیه رحمه الله می‌گوید: یک نوع عملی وجود دارد که انسان آن را طوری انجام می‌دهد که در آن اخلاص و بندگی‌اش کاملاً به خاطر الله سبحانه وتعالی می‌باشد؛ الله سبحانه وتعالی به واسطۀ آن عمل، گناهان بزرگ او را مورد عفو قرار می‌دهد. چنان‌چه در حدیث فوق به خوبی واضح گردید.

رحمت الله سبحانه وتعالی همه اشیاء را احاطه نموده و آن خالق عظیم و مدبّری است که اجر بزرگ در مقابل اعمال اعطاء نموده، اگرچه آن عمل کوچک بوده باشد. از حضرت ابو هریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«إِنَّ شَجَرَةً كَانَتْ تُؤْذِى الْمُسْلِمِينَ فَجَاءَ رَجُلٌ فَقَطَعَهَا فَدَخَلَ الْجَنَّةَ»

(صحيح مسلم باب فضل الازالة الاذی عن الطریق)

ترجمه: مردی به خاطر قطع نمودن درختی‌که مسلمین را اذیت می‌نمود، وارد بهشت گردید.

در حدیث دیگری از حضرت ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَرَّ رَجُلٌ بِغُصْنِ شَجَرَةٍ عَلَى ظَهْرِ طَرِيقٍ فَقَالَ وَاللَّهِ لأُنَحِّيَنَّ هَذَا عَنِ الْمُسْلِمِينَ لاَ يُؤْذِيهِمْ. فَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ»

(صحيح مسلم باب فضل اماطة الاذی عن الطریق)

ترجمه: مردی از کنار درختی‌که مسلمانان را اذیت می‌نمود، می‌گذشت؛ با خود گفت: قسم به الله(سبحانه وتعالی) این را از بین می‌برم تا مسلمانان را اذیت نکند؛ پس به سبب این کارش وارد بهشت گردید.

دوستان گرامی! دقت نمایید، وقتی‌که دور نمودن اشیای اذیت کننده از راه مسلمین چنین پاداش داشته باشد، پس چه نظر دارید، در حق آن کسی‌که کمبودی‌های امت اسلامی را از بین برده، ضرر و اذیت حکام را دور نماید و اذیت کفار استعمارگر را از بلاد مسلمین ریشه‌کن کرده و به جایش خلافت راشده را که بالای امت اسلامی به عدل حکم نموده، ظلم و ستم را دور کند قایم گرداند.