از حضرت انس بن مالك رضی الله عنه روايت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود:

«لَغَدْوَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ رَوْحَةٌ خَيْرٌ مِنَ الدُّنْيَا وَمَا فِيهَا»

(رواه البخاری)

ترجمه: يک صبح تا ظهر و يا يک ظهر تا غروب(که از خانه به قصد جهاد) در راه الله(سبحانه وتعالی بيرون برويد) بهتر و ارزشمندتر است از دنيا و هر آن چه در آن است.

امام ابن حجر در شرح این حدیث فرموده است: "وَالْغَدْوَةُ" به فتحه، یک مرتبه بیرون شدن از اول روز الی نصف روز را گویند؛ در هر موقعی‌که باشد. "وَالرَّوْحَةُ" یک مرتبه بیرون شدن بعد از زوال الی غروب آفتاب را گویند؛ در هر موقعی‌که باشد، و مراد از "فِي سَبِيلِ اللَّهِ" یعنی جهاد در راه الله سبحانه وتعالی می‌باشد. اما مفهوم لفظ: "خَيْرٌ مِنَ الدُّنْيَا وَمَا فِيهَا" را ابن دقیق العید چنین شرح نموده است: «این لفظ دو احتمال دارد:      

۱. بنابر نفس تحقیق، از باب تنزیل غائب به منزلۀ محسوس می‌باشد؛ زیرا دنیا در نفس خود محسوس بوده و طبیعتاً قابل تعظیم می‌باشد، لذا طبق این واقعیت، فضیلت بر آن داده شده است؛ در غیر این، معلوم و هویداست که تمام دنیا به یک ذرۀ آن‌چه در جنت است، مساوی شده نمی‌تواند.

۲. اینست که  این مقدار از ثواب بهتر است؛ از ثواب کسی‌که کل دنیا برایش میسر باشد و آن را در طاعت الله سبحانه وتعالی انفاق کند.  همین قول دوم را در حدیث مرسل حسن که ابن مبارک در کتاب "الجهاد" روایت کرده است، تائید می‌کند. چنان‌چه فرموده است:

«بَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ جَيْشًا فِيهِمْ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ رَوَاحَةَ، فَتَأَخَّرَ لِيَشْهَدَ الصَّلَاةَ مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ مَا أَدْرَكْتَ فَضْلَ غَدْوَتِهِمْ»

ترجمه: رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لشکری را آماده ساخت که در آن عبدالله بن رواحه حضور داشت؛ وی بخاطر شرکت در نماز با رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تأخیر کرد؛ نبی کریم صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ برایش فرمود: قسم است به ذاتی‌که نفسم در اختیار اوست؛ اگر آن‌چه در روی زمین است، در اختیارت باشد و آن را در راه الله(سبحانه وتعالی) انفاق کنی، فضیلت و ثواب یک مرتبه برامدن در صبح گاهی در راه جهاد را را نمی یابی.

به هرحال در این حدیث خفت یا سبکی امور دنیا و ارزش و بزرگداشت امر جهاد بیان شده است، لذا برای کسی‌که به اندازۀ یک تازیانه(قمچین) جای در بهشت نصیبش شود، گویا که چیزی بسیار عظیم وبزرگی را نصیب شده باشد که بالاتر از دنیا و آن‌چه در دنیاست می‌باشد.

نکته جالب در این رابطه آنست که سبب تأخیر در این جا عبارت از میل به سوی سببی از اسباب دنیا می‌باشد، لذا تأخیر کننده را تنبیه می‌کند که این مقدار کم و ناچیز جنه افضل وبهتر است از جمیع آن چه در دنیا می‌باشد.»

سخن حق این جاست که مسلمانان نزدیک به صدسال می شود که توسط حکامی‌که فرضیت جهاد را ضایع کرده اند، ابتلاء می‌شوند. حقیقت کلام این است که هرگاه یک بر آمدن صبحگاه و شامگاه جهاد در راه الله سبحانه وتعالی این قدر فضل و مکانتی را برخوردار باشد، پس حتمی و لازمی است بر مسلمانان تا هم حکام خود را و هم معاملۀ خود را با آن‌ها تغییر دهند و برای خود حاکم واحدی را تعیین کنند که بالای‌شان به اساس کتاب الله و سنت رسول اللهﷺ حکم نماید و شرایع اسلام را برای شان اقامه نماید که جهاد فی سبیل الله کوهان آن شریعت می‌باشد.

بنابر این، ای مسلمین جهان شما را دعوت می‌دهیم بر این‌که بیائید با عاملین برای اقامۀ شرع الله سبحانه وتعالی در روی زمین همکاری نمائیم و با اقامۀ دولت اسلامی و نصب خلیفۀ واحد برای مسلمین همه یک جا باهم از عقب آن خلیفه جنگ و مقاتله نموده و خود را از عذاب پروردگار نجات دهیم.