Demokratik siyasetin kitlelerle hiçbir ilgisi yoktur. Demokratik sirk ve dramalar, iktidar eliti arasındaki çatışmadan başka bir şey değildir. Medine Devleti kurma iddialarının ardından defalarca diriltme girişimlerine rağmen artık demokrasi ölmüştür. Cenazesi yerde yatıyor. Demokratik tüm bu iddialar fos çıkmıştır. Duygusuz rejim yüzünden IMF’nin taşı altında ezilen kitleler, rejim karşıtı protestolarda hiçbir umut ışığı görmüyor. Oturma eylemleri ve yürüyüşler demokrasinin kokuşmuş cesedini asla diriltemez, yeniden canlandıramaz. Gerçekten de tarihte hâlâ demokrasiyi isteyenler için acı, keskin ve kasvetli dersler vardır. Müşerref hükümetinin İslam karşıtı gündemi, halkı çileden çıkardıktan sonra avukatların demokrasi protestoları, “ana devlet” kurma iddialarını gündeme getirmişti. Bu protestolar yozlaşmış Keyani-Zerdari rejimini iktidara taşımış, ardından derhal kış uykusuna yatmıştı. Keyani-Zerdari ve Rahil-Navaz rejimlerinin aksine Bajwa-İmran rejimi, şeffaflık, yolsuzlukla mücadele ve Medine Devleti idealleri iddiasını gündeme getirdiğinde demokrasi umutları yeniden dirilmişti. Ancak ne var ki ekonomi politikasını IMF’nin ellerine bıraktı ve işgal altındaki Keşmir’e soğukkanlılıkla ihanet etti, öyle ki önceki rejimler bile bu rejimden daha iyiydi. Demokrasinin uzun, denenmiş ve test edilmiş sahte vaatleri olmuştur. Eyüp-Zülfikar rejiminin sözde değişim ve Ziya rejiminin sözde İslamlaşması anıları hâlâ hafızalarda canlıdır ve acı vericidir. Demokratik muhalefet partilerinin şu anki Azadi (Kurtuluş) yürüyüşü pek farksızdır, zira bu yürüyüşler, umutsuz demokrasiye umut aşılamaktır.

İslami siyaset ile demokratik siyaset arasında dağlar kadar fark var. Demokratik siyasette, savaş ve politikada her şey mubahtır. Kişisel veya fraksiyonel çıkarlar elde etmek için her yol yasaldır. İnsanlar ise bunların geride bıraktıkları enkazlarını izlerler. Demokratik siyaset, olasılıklar sanatıdır. Ahlaki kodlardan, vicdandan ve ilkelerden yoksundur, pervasızdır. İslami siyaset ile hiçbir ilgisi yoktur. Yüce dinimizde siyaset, Peygamberlerin Sünnetidir ve derecesi yüksek bir ibadettir. Ebu Hurayra’dan rivayet edildiğine göre Rasûlullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu:

كَانَت بَنُو إسرَائِيلَ تَسُوسُهُمُ الأَنْبياءُ“İsrâiloğullarına Peygamberler siyaset ediyordu.”^{[Buhari, Müslim]} İslam’da siyaset, Şeriat yasalarına göre ümmetin işlerini gütmektir. İslam Devletinde, muhalefet ve iktidar partileri kavramı yoktur, bu da fraksiyonel çatışmanın kökünü kazımaktadır. Aksine her parti, Allah’ın iyiliği emretme, kötülüğü yasaklama ile ilgili emrini yerine getirmek için Şeriat kuralları ile kayıtlıdır. Tüm bireyler ve partiler, Hilafet ve Halifeyi desteklemek için ahenk içinde çalışırlar, Allah’ın indirdiklerinden saptığı zaman onu şiddetle muhasebe ederler. İslam ile hükmetmek için Hilafetin yeniden kurulmasından başka her şey, sahtekârlıktır ve aldatmacadır, ümmetin zamanını ve enerjisini tamamen boşa harcamaktır. İktidardakiler, fraksiyonel kısır döngü çatışmasından uzak durmalı, Nübüvvet metodu üzere Hilafetin yeniden kurulması için Hizb-ut Tahrir’e nusret vermelidir. Hilafet, baskıcı uluslararası dünya düzenini tamamen sarsacak ve küresel sahnede yeniden İslam’ın hegemonyasını diriltecektir. Ve inşallah bu, yakında olacaktır. Zira İslam dünyasındaki Araplar ve Acemler, demokratik hiziplere karşı isyan bayraklarını açmıştır. ABD ise gerilemektedir ve aşağılık kukla ajanlarına kirli işlerini havale etmek için sadece geriye dönüp bakıyor.