دولت الجزایر 13هزار پناهجو را در بیابان‌های این کشور رها کرد

(ترجمه)

خبر:

در 14 ماه گذشته بیش از 13هزار پناهجوی افریقایی از سوی دولت الجزایر به بیابان‌ها رانده شده اند. در میان پناهجویان کودکان و زنان حامله نیز دیده شده است که بدون آب و غذا به اجبار و با پای پیاده در زیر آفتاب سوزان رها شده و در معرض شلیک اسلحۀ نیروهای الجزایری قرار گرفته که در اثر آن قرار بعضی گزارشات، یک‌تعدادشان جان‌های خویش را نیز از دست دادند. آن‌ها در حالی در این صحرا آواره شدند که دمای هوا در این نقطه به بیش از 48 درجۀ‌سانتی‌گراد رسیده بود. درین میان تنها کسانی‌که خوش‌چانس بودند و توانستند که با پیاده‌روی با فاصلۀ 15 کیلومتری خودرا به مرز نایجیریا برسانند، اما بقیه در آن‌جا سرگردان بوده و منتظر گروه‌های نجات سازمان ملل هستند. (منبع: Aljazeera.com)

تبصره:

رفتار‌ناپسند و غیرانسانی دولت الجزایر، همانند موقف بادارش، دولت استعماری فرانسه، در قبال مهاجرین بوده که بیشترین خشونت را در تشدید بحران پناهجویان جهان داشته است. این در قوانین دولت الجزایر مدون است که افراد بی‌گناهی‌که تحت ظلم و ستم زیاد؛ از جمله قاچاق تجارت سیکس و قاچاق اعضای بدن قرار دارند، باید به آن‌ها رسیده‌گی شده و از بند رها شوند؛ اما این وضعیت غیرقابل تحمل، نمونه‌ای از شکست ساختار نهادهای لیبرال دموکرات؛ مانند: سازمان ملل بوده که حتی کوچک‌ترین مسئولیت‌پذیری بخاطر حمایت از قوانین بشردوستانه‌ای‌که آن‌ها به شکل ریاکارانه مدعی آن اند، نکرده است.

الجزایر نمونه‌ای از یک رژیم دست نشاندۀ غرب است که حتی نمی‌تواند از ارزش‌های شایستۀ انسانی، به‌ویژه ارزش‌های اسلامی محافظت کند، که این بیانگر وفاداری این دولت به باداران غربی‌اش می‌باشد. اما متأسفانه چنین عملکردها از کشوری سر می‌زند که در گذشته، مهد فقها و نهاد‌های علمی اسلامی بوده است. منحیث یک مسلمان، ما باید از چنین حالات و نظیر آن؛ مانند موقف ظالمانۀ عربستان سعودی علیه کشور یمن و سیاست‌های بی‌ثبات اردوغان نسبت به مقررات اتحادیۀ اروپا در مورد پناهجویان، خشمگین شویم.

تا زمانی‌که ما مسلمانان نتوانیم علیه حکام‌خائن سرزمین‌های اسلامی متحد شویم و صدای خویش را در مقابل ظلم و بی‌عدالتی‌ها بلند نکنیم و منشأ ضعف وعدم وحدت امت مسلمه را که عبارت از دوری جستن آن‌ها از احکام شرعی می‌باشد، در نیابیم، وضعیت و حالت‌مان همین قسم پست و ذلیل خواهد ماند. چنانچه الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ﴾

[رعد: 11]

ترجمه: برای هرکس پاسبان‌ها از پیش رو و پشت سر برگماشته شده که به امر الله(سبحانه وتعالی) او را نگهبانی کنند. او(سبحانه وتعالی) حال هیچ قومی را دگرگون نخواهد کرد تا زمانی‌که خود آن قوم حال‌شان را تغییر دهند(و از نیکی به بدی شتابند) و هرگاه الله(سبحانه وتعالی) اراده کند که قومی را(به بدی اعمال‌شان) عقاب کند، هیچ راه دفاعی نباشد و برای آنان هیچ کس را جز الله(سبحانه وتعالی) یارای آن‌که آن بلا بگرداند، نیست.

نویسنده: ملیحه حسن

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر