(ترجمه)

از ابوهریره روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«قال الله سبحانه وتعالی کل عمل بن آدم له الا الصیام، فانه لی، وانا اجزی به. والصیام جنة، واذاکان یوم صوم احدکم فلایرفث ولا یصخب، فان سابه احد، او قاتله فلیقل انی امرؤ صائم. والذی نفس محمد بیده لخلوف فم الصائم اطیب عند الله من ریح المسک، للصائم فرحتان یفرحهما اذا افطر فرح، واذا لقی ربه فرح بصومه» (سنن ابن ماجه)

ترجمه: الله سبحانه وتعالی می‌گوید: هر عمل بنی آدم برای خود اوست، به جز روزه؛ چرا که روزه گرفتن برای من است و من پاداش آ‌ن را کامل می‌دهم. روزه سپر است؛ زمانی‌که یکی از شما روزه دار بود، ناسزا نگوید و داد و فریاد نزند! اگر کسی به او دشنام داد و یا با او جنگ کرد، باید بگوید من روزه دارم! قسم به ذاتی‌که جان محمد در دست اوست، بوی دهن شخص روزه دار نزد الله (سبحانه وتعالی) بهتر از بوی مشک است. برای شخص روزه‌دار دو خوشحالی است که او را شاد می‎نماید؛ یک خوشحالی هنگام افطار و خوشحالی دیگر هنگام ملاقات پروردگار است که بنده به روزۀ خود خوشنود می‏شود.

این حدیث شریف ما را به کار های زیادی به ویژه  روزه گرفتن در این ماه پر فضیلت رهنمایی می‏کند. بر ما لازم است تا به این باور برسیم، تمام اعمالی‌که بخاطر رضایت الله سبحانه وتعالی انجام می‏دهیم و اوتعالی از ما می‌پذیرد، از آن خود ما است تا این‌که در نامۀ اعمال و میزان حسنات ما گذاشته شود و به سبب آن‌ها وارد بهشت شویم! این بدان معنا نیست که روزه از خود ما نیست؛ بلکه عمل روزه گرفتن بر دوش ماست؛ اما پاداشش را الله سبحانه وتعالی همان طوری‌که بخواهد، می‏دهد. روزه زره (سپر) مؤمن است که او را حمایت می‏کند و از جمله کسانی قرار می‏دهد که الله سبحانه وتعالی با وارد نمودن‌شان به بهشت به آنان نعمت می‌دهد.

روزه حجتی است به نفع ما، نه بر ضرر ما؛ به شرط این‌که آن را به گونه‌ای ادا کنیم که الله سبحانه وتعالی به ما دستور داده است. زمانی می‏توانیم مزد و پاداش روزه را به صورت کامل به‌دست بیاوریم که در گفتار و کردار خود، نافرمانی الله سبحانه وتعالی را ننماییم! اگر با کسی روبرو شدیم که به ما ناسزا گفت و سخنانش ما را خشمگین نمود، باید خودمان را کنترل نماییم و ادب را در این ماه پر فیض و برکت در وجود خود بخاطر اطاعت از الله سبحانه وتعالی نهادینه کنیم. برای شخص روزه‌دار همین قدر کافی است که بگوید؛ "من روزه‌دارم" و شخص روزه‌دار کسی را در گفتار و کردار خود اذیت نمی‏کند.

روزه‌دار فکر می‎کند که او دیگران و حتی خودش را با بوی دهن خود در هنگام روزه اذیت می‏کند؛ اما این حدیث دلالت بر این می‏کند که بوی دهن روزه‌دار نزد الله سبحانه وتعالی از بوی مشک بهتر است. برای مسلمان روزه‌دار دو خوشحالی است؛ یکی از آن‌ها هنگامی است که روزه‌اش را به گونه‌ای به اتمام برساند که الله سبحانه وتعالی دوست دارد و به آن دستور داده است؛ یعنی فقط بخاطر قرب (نزدیکی) او سبحانه وتعالی روزه بگیرید و این خوشحالی حقیقی است که شخص مسلمان گمان کند که عملش قبول شده و به وسیله این عمل، الله سبحانه وتعالی از او راضی شده است. خوشحالی دوم هنگامی است که روزه‌داران در روز قیامت الله سبحانه وتعالی را ملاقات می‌کنند و مزد و پاداش روزۀ خود را در آنجا می‏بینند. ثواب، درجه و مقامی‌که الله سبحانه وتعالی برای‌شان وعده داده بود، دل‌های‌شان را خنک می‎کند و در آن روز خوشحالی بزرگی نصیب‌شان می‏شود.

پروردگارا، فقط از تو می‎خواهیم ما را از جمله کسانی قرار بده که از گناهان روزه گرفته اند!(اجتناب جسته اند) ما را در روزۀ ما کمک کن تا اطاعت تو را بکنیم! اوامر تو را بجای بیاوریم و ما را داخل بهشتی بگردان که وسعت آن به اندازه پهنای آسمان‌ها و زمین است! اللهم آمین!

نویسنده: ماهر صالح

مترجم: حسن سلحشور