(ترجمه)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت شده که پیامبر صلى الله عليه وسلم از نزد او می‌گذشت و او در حال نشاندن نهال در زمين بود، پيامبر صلى الله عليه وسلم فرمود:

«يَا أَبَا هُرَيْرَةَ، مَا الَّذِي تَغْرِسُ؟» قُلْتُ: غِرَاسًا لِي، قَالَ: «أَلَا أَدُلُّكَ عَلَى غِرَاسٍ خَيْرٍ لَّكَ مِنْ هَذَا؟» قَالَ: بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ، قَالَ: قُلْ: سُبْحَانَ اللَّهِ، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ، وَلَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، وَاللَّهُ أَكْبَرُ، يُغْرَسْ لَكَ بِكُلِّ وَاحِدَةٍ شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ»

(رواه ابن ماجه فی کتاب الأدب)

ترجمه: ابوهريره! چه چیز را غرس می‏کنی؟ پاسخ دادم: درختانی برای خود در زمین غرس می‏كنم، فرمود: آيا نمی‌خواهی كه درختانی بهتر از اين را به تونشان دهم؟ گفتم: آری! ای رسول خدا. فرمود: بگو: "سُبْحَانَ اللَّهِ، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ، وَلَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، وَاللَّهُ أَكْبَرُ" با هريك درختی برايت در بهشت كاشته می‏شود.

توضیح حدیث

از این حدیث شریف واضح می‏شود که پیامبر صلی الله علیه وسلم به روان اخروی اصحاب رضی الله عنهم چه قدر توجه داشت، حتی در حالات معمولی نمی‏خواست که ذکر، تسبیح و تهلیل را فراموش کنند؛ زیرا در مقابل هریکی از آن‏ها‏مقام‏هایی در بهشت برای مؤمن داده می‏شود. واضح است که اصحاب پیامبر همیشه ذکر الله متعال را می‏کردند؛ لیکن ذکر آنان مثل ذکر مانبود، آنان در هرلحظه زندگی‌شان الله متعال را حاضر و ناظر دانسته و می‏کوشیدند که از قانون الله اندکی مخالفت نکرده باشند، تنها الله را عبادت می‏کردند و تنها از او استعانت می‏خواستند و تنها به او توکل می‏کردند؛ رابطه شان با کفار قطع بود، هر فراز و نشیب زندگی را با پیشانی باز و صبر و استقامت استقبال می‏کردند و هیچ‏گاه دست تگدی به کفار دراز نمی‏کردند و عزت خود را در اسلام جستجو می‏کردند...