(ترجمه)

از ابو هریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا تَذْهَبُ الدُّنْيَا حَتَّى يَمُرَّ الرَّجُلُ عَلَى الْقَبْرِ فَيَتَمَرَّغُ عَلَيْهِ وَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَكَانَ صَاحِبِ هَذَا الْقَبْرِ وَلَيْسَ بِهِ الدِّينُ إِلَّا الْبَلَاءُ»  (رواه مسلم و ابن ماجه)

ترجمه: سوگند به ذاتی که وجودم در اختيار اوست، دنيا از ميان نمی‌رود تا که شخص از کنار قبر گذشته و حالش دگرگون شود و بگويد: کاش جای صاحب اين قبر می‌بودم و اين کار را به واسطه‌ی قرضداری انجام نمی‌دهد، بلکه به واسطه‌ی فتنه‌های دنيا که به آن مبتلا است، می‌گويد.

تشریح حدیث

از این حدیث واضح می‌شود که در آخرالزمان از اثر دیدن گناهان و منکراتی که مسلمانان را احاطه نموده، هرگاه مسلمان از جوار قبرها عبور می‌کند، آرزوی این را می‌نماید که ای کاش در جای صاحب قبر مرده باشد، در حالی‌که مرگ از بزرگ‌ترین مصیبت‌ها برای انسان است. لیکن انسان از ترس افتادن به فتنه‌ها مرگ را نسبت به فتنه‌ها آسان‌تر می‌بیند و آن را آرزو می‌کند. این حال امت اسلامی است که روزی بزرگترین و با شرف‌ترین امت‌ها بود و اما امرروز ما شاهد ظلم، جبر و شکنجه‌ای که سبب مرگ‌شان می‌گردد، هستیم. حتی بعضی اوقات از شدت قتل و تعذیب آن را دیده نمی‌توانیم.

ای مسلمانان! وقتی که حجم درد و رنج ها این چنین باشد پس حجم پاداش مقابله و استقامت در برابر این فتنه ها نیز بالاتر و بزرگتر از تصور انسان است. پس سوال این جاست که آیا در مقابل این همه مشکلات تنها تلاوت قرآن و یا زیاد نماز خواندن کفایت می‌کند؟ آیا این کفایت می‌کند که نمازهای پنج‌گانه را مداومت نماییم و به دیدن اخبار زخمی ها و شهدای مسلمانان در صفحه‌ی تلویزیون، اشک بریزیم...؟ متأسفانه بعضی افراد با مطالعه‌ی احادیث آخرالزمان مکلفیت شرعی خود را فراموش نموده، در برابر باطل مصلحت گرائی و از گفتن کلمه حق سکوت اختیار می‌کنند.

واضح است که روز قیامت الله سبحانه وتعالی از هر مسلمان می‌پرسد که تو برای نجات مسلمانان چه کاری انجام دادی، درحالی که به چشمانت می‌دیدی کشته و ذبح می شدند؟ آیا این آیه‌ی قرآن را نشنیده بودی:

﴿وَإِنِ اسْتَنصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ﴾ [انفال: ۷۲]

ترجمه: یعنی اگر برادران تان در مورد دین شان از شما کمک خواستند بر شما مدد شان واجب است.

طبرانی در المعجم الکبیر از واثله بن اسقع رضی الله عنه روایت نموده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «در روز قیامت بنده‌ی نیکو کار به نفس خودش را می آورند او نمی‌داند که گناهی بر دوش دارد، (از طرف الله) برایش گفته می‌شود: آیا تو با دوستی از دوستان من دوستی کردی؟ وی می‌گوید: ای رب من! من از مردم فارغ (بی‌خبر) بودم، برایش دوباره گفته می‌شود: آیا با دشمنی از دشمنان من دشمنی کردی؟ او می‌گوید: ای پروردگارم! بین من و هیچ یکی از مردم به عنوان دوستی یا دشمنی چیزی وجود نداشت، از جانب الله سبحانه وتعالی برایش گفته می شود: به عزتم قسم! کسی که با دوستانم دوستی و با دشمنانم دشمنی نکرده باشد در رحمت من شامل نمی گردد.»

بدون شک عدم نصرت مسلمانان بالخصوص اهل شام از بزرگترین منکرات محسوب می‌گردد. بعد از این که راه مجرمین و دشمنی عالم کفر بالای ایشان آشکار گردید و بالای شان از هر سو و هر جهت حمله‌ور گردیدند. بناً به ارتش های مسلمانان واجب است که از خود تحرک نشان داده و فوراً جهت توقف ظلم ظالم تجاوزگر اقدام نموده و آن را از کشتن، پراگنده نمودن، ظلم و تجاوزگری بالای مسلمانان باز دارند؛ زیرا در صحیح مسلم از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«المُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِم لا يَظلِمُه ولا يَحْقِرُهُ ولا يَخْذُلُه»

ترجمه: مسلمان برادر مسلمان است، بر او ظلم نمی‌کند و در وقت مشکل تنهایش نگذاشته و او را تحقیر نمی‌کند.

پس ای کسانی که در ارتش های مسلمین (اردو، پولیس یا قطعات ویژه) قراردارید به شما می‌گویم! آیا شما مسلمان نیستید و این آیات و احادیث شما را شامل نمی‌شود؟ آیا مکلفیت شرعی شما این نیست که از این مقام و موقف تان (وسلاحی که در دست دارید) به نفع اسلام و دفاع از مستضعفین مسلمان استفاده کنید؟ اگر شما به کلمه‌ی بلی و نخیر پاسخ دهید بدانید که مسؤل هستید.!!!

بناً برای هیچ فردی از مسلمین (چه در مقام یا پوست های نظامی باشد یا افراد عادی) جایز نیست که تماشاگر شکنجه و تعذیب و این همه ظلم بر مسلمین باشد و برای دفاع از آن هیچ حرکتی از خود نشان ندهد، بدانید که مسلمان دانا، زیرک و هوشیار می‌باشد. یا الله! سینه های مان را به پذیرش حق و خیر باز گردان.

خلاصه

در آخرالزمان منکرات و فتنه ها مسلمانان را چنان احاطه می‌کنند که هرگاه مسلمان از جوار قبر عبور می‌کند، مرگ را نسبت به افتادن به فتنه ها آسان‌تر می‌بیند و آرزو می‌کند که ای کاش در جای صاحب قبر مرده باشم. این از شدت فتنه ها است؛ لیکن فراموش نکنیم که در موجودیت فتنه ها و منکرات مسئولیت و مکلفیت شرعی انسان بیشتر از اوقاتی است که خالی از فتنه باشد، در این حالت بزرگترین گناه، سکوت از گفتن حق و مصلحت گرائی در برابر باطل است.