د غزې د مظلومو خلکو پر وړاندې د غاصب او جنایتکار صهیونیستي رژیم د ویجاړوونکې جګړې تر ۴۰۰ زیاتې ورځې کېږي؛ دا جګړه تر دویمې نړیوالې جګړې وروسته ساری نه لري. په دغو جنایتونو، وژنو او ویجاړیو پسې، په لبنان کې هم وحشتونه پیل شول. سره له دې چې د اسلامي خاورو حکام په ریاض کې راټول شوي او یوه غونډه یې وکړه چې دوی یې «استثنايي» بولي. خو د دغې غونډې لاسته راوړنې کمزورې او بې ارزښته پرېکړې وې چې له ښکاره خیانت پرته بل نوم نه شي ورکول کېدی.

وروسته له دې چې د فلسطین له خلکو د هر اړخیز سیاسي، ډیپلوماټیک او نړیوال ملاتړ غوښتونکي شول؛ د ملګرو ملتونو له امنیت شورا یې وغوښتل چې پر غزې د بریدونو د درولو او یهودي رژیم ته د وسلو د لېږد د مخنیوي لپاره الزام راوړونکی پرېکړه‌لیک صادر کړي. خو دا غوښتنې یوازې د کاغذ پر مخ پاتې شوې. ځکه چې نه یې د پلي کولو لپاره کوم پلان وړاندې کړ او نه یې کوم مشخص عملي پلان په پام کې ونیوه. د دوی غوښتنو ان د خلکو د لاریونونو له شعارونو څخه هم لږ اغېز درلود؛ ځکه چې په لاریونونه کې غږونو په میدانونو او سړکونو کې انګازې کوي او کله کله د استعماري هیوادونو سیاسیون غبرګون ته اړباسي. خو د دغې غونډې غوښتنې یوازې د کنفرانس د سالون د دیوالونو دننه وې او بهر یې هیڅ اغېز نه درلود.

له دغو بې ارزښته او کمزورو غوښتنو وروسته -چې د غزې او لبنان پر وړاندې د عربو او عجمو حکامو ښکاره خیانت ښيي- ګډونوالو خپل اصلي ماموریت پیل کړ؛ هغه ماموریت چې د خپلو استعماري اربابانو، په ځانګړي ډول امریکا لخوا ورکړل شوی و او هغه د خیانت، تړاو او تسلیم کېدو د پلانونو بیا ترویجول دي.

دغو نا اهله حکامو په غزه او لبنان کې د یهودي رژیم د وحشتونو د غندنې په اړه له څو ظاهري جملو وروسته له دغه وحشي رژیم سره د سولې پر اهمیت ټینګار وکړ او د فلسطین د خاورې د درې پر څلور برخې د اشغال په منلو سره یې د دوو-دولتونو د حللارې ملاتړ وکړ. د دغه پلان له مخې فلسطیني دولت بې سیادته، بې وسلې او بې عزته او د ۱۹۶۷م کال د جون میاشتې ۴مې د پولو پر اساس جوړېږي.

اوس د دې وخت دی چې اسلامي امت دا خاین حکام د واک له ګدۍ راوغورځوي او خپل له لاسه تللی حاکمیت بیا ترلاسه کړي. د دغې موخې د تحقق یوازینۍ لار دا ده چې د مسلمانانو د پوځونو مخلصین حزب التحریر ته د نبوت پر منهج ثاني راشده خلافت د تاسیس لپاره نصرت ورکړي. هغه خلافت چې صهیونیستي رژیم به له منځه یوسي، ټول فلسطین به ازاد او د امت غېږې ته به یې بیا راولي. که داسې ونه شي؛ امت او ځواکونه به یې د عزیز او جبار الله پر وړاندې مسول وي او د قیامت په ورځ به د خپلې چوپتیا او اسلام او مسلمانانو ته په نصرت ورکولو کې د پاتې راتګ په سبب ځواب ویونکي وي. الله سبحانه و تعالی فرمایي:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ﴾ [توبه: ۳۸]

ژباړه: «ای مومنانو! پر تاسې څه شوي،  چې كله درته وويل شي:  د الله په لار كې (جهاد ته) ووځئ؛  نو پر ځمكه درانه كېناستئ (سستي کوئ)؛ ايا د آخرت پر ځاى مو دنيوي ژوند خوښ كړى!؟ نو (پوه شئ چې) له دنيوي ژونده ګټنه د آخرت په پرتله خورا لږه ده.»

د حزب التحریر مرکزي مطبوعاتي دفتر