(ترجمه)

فتح قسطنطنیه توسط سلطان محمد بن مراد دوم در آخرین تلاش‌های اسلامی صورت گرفت که این تلاش‌ها از دوران اموی‌ها شروع و در خلافت عباسی‌ها نیز استمرار یافت؛ تااین‌که سلطان محمد فاتح پیروز گشت و نام این شهر فتح‌شده را قسطنطنیه نهاد.

تاریخ دروغ نمی‌گوید و واقعیت‌ها آشکار خواهد شد؛ اگرچه زمان طولانی شود. دسیسه‌های دروغ‌گویان را آفتاب حق می‌سوزاند؛ هرچند ابر‌های باطل بر آنان سایه افگند. مصیبتی‌که امروز امت اسلامی در نبود آن دست و پنجه نرم می‌کند، مصیبت غیاب خلافت؛ تنها نظامی‌که از امت اسلامی به‌عنوان یک امت نمایندگی نموده و امورشان را سرپرستی و دین‌شان را حفظ می‌کند. در این مصیبت بر ما نیز لحظات سختی سپری می‌شود که راه را طولانی‌تر می‌سازد و قلب‌های ما را بر اثر ضعف و دوری از الله سبحانه‌وتعالی مطیع خود می‌سازد. اما کسی‌که تاریخ را در روشنائی قرآن مطالعه می‌کند، کذب این افراد را درک نموده و حس می‌کند که الله سبحانه‌وتعالی با مومنان و امت اسلامی است. کسی‌که تاریخ را دقیق مطالعه کند، می‌داند که مصیبت‌ها به‌طول می‌انجامد تا قلب‌ها از صبر زیاد به‌هلاکت نزدیک می‌شوند، آن زمان روشنائی فرا می‌رسد و تاریکی از بین می‌رود.

هرچند وضعیت بد موجود و نبود خلافت به‌طول انجامد و همۀ این هجوم‌های بدی را که غرب بر امت راه‌اندازی می‌کند می‌بینیم، اعتماد ما به‌بازگشت خلافت بیش‌تر می‌گردد. زمانی‌که دسیسه‌های آن‌ها را بر خود می‌بینیم مطمئن می‌شویم که ما امت زنده‌ای هستیم؛ زیرا از میت کسی هراسی ندارد؛ درحالی‌که لحظه‌به‌لحظه وحشت غرب از مسلمانان بیش‌تر گردیده و کار به‌جایی رسیده است که آن‌ها با هرچیزی‌که کم‌ترین ارتباطی با اسلام داشته باشد، دشمنی خود را اعلان کرده‌اند. هرچند این مصیبت طولانی گردد، امیدواری ما کم نمی‌گردد. زمانی‌که تاریخ فتح قدس را در زمان حضرت عمر فاروق رضی‌الله‌تعالی‌عنه می‌خوانیم؛ سپس آزادسازی آن را به‌دست صلاح‌الدین ایوبی مطالعه می‌کنیم؛ درحالی‌که ده‌ها سال زیر اشغال صلیبیان به‌سر می‌برد، مطمئن می‌شویم که فتح دوبارۀ آن حتمی بوده و إن‌شاءالله نزدیک‌تر از چشم به هم زدن افراد ناامیدی‌که به الله سبحانه‌وتعالی گمان بد دارند، می‌باشد.

تلاش‌های فتح قسطنطنیه که قرن‌ها به‌طول انجامید، در قلب‌های ما بذر امید را می‌کارد، امیدی‌که از عدم و فراغ به‌وجود نیامده؛ بلکه نتیجۀ حتمی مفهوم ایمان و اعتماد به الله سبحانه‌وتعالی است. این آرزوی است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ما را به‌فتح قسطنطنیه، مرکز نصارای شرقی، مژده داده بود و فتح گردید. همین‌طور ما را به‌فتح روم خواهر قسطنطنیه، مرکز نصارای غرب، نیز بشارت داده است و به‌توفیق الله سبحانه‌وتعالی آن را نیز فتح خواهیم نمود.

پیروزی در صبر کردنِ یک لحظه است و کسانی‌که به‌نصرت الله سبحانه‌وتعالی یقین دارند، می‌دانند که طول ابتلاء؛ یعنی نزدیکی پیروزی است و شدت مصیبت ما را به‌زوال آن بشارت می‌دهد. چنان‌چه تناب هرچند که گرۀ آن سخت‌تر گردد، نخ‌های آن آشکار گردیده و از بین می‌رود. اگر امت اسلامی زمانی‌که صلیبی‌ها بیت‌المقدس را اشغال و اسطبل اسپ‌های خود ساخته بودند، ناامید می‌شدند، آیا بعد از پنج‌صد سال کسی به‌نام صلاح‌الدین پیدا می‌شد که آن را آزاد سازد؟! اگر مسلمانان تلاش‌های فتح قسطنطنیه را که با ناکامی مواجه گردید، طولانی فکر می‌کردند، آیا محمد فاتح پیدا می‌شد که بشارت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را تحقق بخشد؟!

هرگز این‌گونه نبود؛ بلکه این ایمان امت اسلامی بود که بشارت‌های رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را نصب‌العین خود قرار داده که راه را به‌وسیلۀ آن روشن می‌کرد و امید، رأفت و تمکین را در قلب‌های آن‌ها می‌کاشت. ایمانی‌که ابو ایوب انصاری را وادار به‌شهادت در مورد اسوار قسطنطنیه کرده بود و شمس‌الدین آق را که هدف فتح قسطنطنیه را در هنگام گرفتن ناخن‌های محمد فاتح در قلب وی می کاشت. همان ایمانی بود که مادرش را وادار کرده بود تا از مشاغل دنیا او را دور نگهداشته، همه روزه او را با خود حمل کند تا اسواری را مشاهده نماید که روزی قرار است توسط دستان وی فتح گردد و هنوز به‌سن بیست و یک‌سالگی نرسیده بود که آن را فتح کرد. این ایمانی است که صلاح‌الدین ایوبی را وادار کرد تا مصر و شام را وحدت بخشیده، امت را از پراکندگی نجات و قبلۀ اول آن‌ها را آزاد سازد. همان ایمانی‌که عز بن عبدالسلام را وادار کرد در مورد جنگ علیه مغول فتوا صادر کند آن هم در زمانی‌که افراد زیادی بودند که این کار را از ترس مغول منع می‌کردند و در همان فتوا بود که «قطز» و «بیبرس» قدعلم نمودند و در آن عصر بزرگ‌ترین قوت را علیه مغول تشکیل دادند. این همان ایمانی است که حاملین دعوت در رکاب حزب‌التحریر و افراد مخلص امت، که با آنان در این مسیر قدم نهادند را وادار کرده است که برای از سرگیری زندگی اسلامی و اقامۀ خلافت راشدۀ دوم که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بشارت داده است، کار کنند تا مسجد اقصی را دوباره آزاد و روم را فتح نمایند.

به‌اذن الله سبحانه‌وتعالی این تاریکی‌ها از بین خواهد رفت و به‌زودی امت اسلامی اختر تابناک خلافت را خواهند دید و در زیر سایه آن همه بشریت نور اسلام را شاهد خواهند بود.

‏﴿فَلاَ تَحْسَبَنَّ اللّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ﴾

‏[إبراهيم: 47]

‏ترجمه: گمان مبر كه خداوند با پيغمبران وعده خلافی مي‌كند (و پيروزي را نصيب آنان و شكست را بهره كافران نمي‌سازد) بي‌گمان خداوند چيره (بر هركاري بوده و از كافران و بزهكاران) انتقام گيرنده است.‏

 از الله سبحانه‌وتعالی می‌خواهیم که ما را ثابت قدم نگهداشته و چشمان ما را به‌بشارت‌های سه‌گانه‌ای: اقامۀ خلافت، آزادی بیت‌المقدس و فتح روم، روشن سازد. یقیناً که الله سبحانه‌وتعالی بهترین اجابت‌کنندۀ دعا است.

نویسنده: بیان جمال

مترجم: رامین بارز