روز دوشنبه، شورای امنیت سازمان‌ ملل قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن خواستار "آتش‌بس فوری" در غزه شد. این قطعنامه که با حمایت 14عضو تصویب شد، با ممانعت امریکا مواجه شد و امریکا "آتش‌بس فوری در جریان ماه رمضان" را در صورتی مورد پذیرش خواند که منجر به آتش‌بس دایمی شود. هم‌چنان امریکا خواستار "آزادی فوری و بدون قید و شرط همۀ گروگان‌ها" شد و علاوه بر این، خواستار توقف تمام حملات علیه غیرنظامیان و "تمام اقدامات تروریستی" شد و حامیان این پروژه، نگرانی عمیق خود را در مورد "وضعیت فاجعه‌بار انسانی در نوار غزه" ابراز داشتند.

به این ترتیب، پس از گذشت 170 روز از جنگ ویران‌گر توسط رژیم یهود و نابودی کشتزار‌ها، دام‌ها و تخریب‌ خانه‌ها بالای ساکنین آن با حمایت امریکا و پوشش کامل آن از رژیم یهود با پول و سلاح و مشارکت کامل در تمام جنایات رژیم یهود، شورای امنیتِ نجس با یک تصمیم ناقص جلوه‌گر شد؛ اما این تصمیمش پوشندۀ شکستش نبوده و فلج‌بودنش را پنهان نمی‌کند. این شورا، هم‌چو کَران و لالان در برابر زشتی کشتار و محاصرۀ گرسنگی سکوت کرده و با این تصمیم خود ثابت کرد که ابزاری بیش نبوده و سخن‌گویی امریکاست که در برابر منافع آن گنگ می‌شود.

این تصمیم به عنوان فراخوانی برای آتش‌بس در "ماه رمضان" به میان آمد؛ درحالی‌که از ماه رمضان بیش از نیم آن گذشته و یک روز هم کشتار متوقف نشده است! در حقیقت، این تصمیم هرچند به توقف فوری تصریح می‌کند؛ اما به توقف دائمی تصریح نمی‌کند، بلکه به "به توقف دائمی منتهی شود" تصریح دارد؛ گویا درخواستی برای مهلت است نه چیزی بیشتر. این تصمیم با صیغۀ عام به میان آمده و مجرم را مجرم نخوانده و برای توقف جنایات تصمیمی نمی‌گیرد. سکوت امریکا در برابر این تصمیم که یک چیز غیرعادی است، این را می‌رساند که این تصمیم نتایج خوبی را به همراه نخواهد داشت و آنچه جان کربی، سخنگوی کاخ سفید اعلام کرد که «خودداری از رأی دادن (در برابر این تصمیم)، نشان‌دهنده تغییر موضع امریکا نیست» واقعیت دارد؛ زیرا امریکا همواره از رژیم جنایت‌کار یهود و جنایاتش تاکنون حمایت و نظارت کرده و آتش‌بس‌ها جز پاشیدن خاکستر در چشمان چیزی بیش نیست.

شورای امنیت با تاریخ سیاه خود هرگز جز ابزاری برای امریکا و قدرت‌های استعمارگر برای مدیریت منافع، جنگ‌ها و شرارت‌های آن‌ها چیزی بیش نبوده و هیچ خیر و خوبی در آن نیست و امید فراهم شدن امنیت از آن نمی‌رود. جز فرد غافل کسی قصد آن را نمی‌کند و جز متوهم کسی به آن امید ندارد. تصامیم آن به جز آنچه تأمین‌کننده منفعت امریکایی‌هاست، پوچ و بی‌ارزش بوده، به ویژه آنچه از آن تصامیم به رژیم یهود تعلق می‌گیرد و از جمله این تصمیم اخیر؛ چنان‌که جان کربی در پاسخ به سوالی دربارۀ آن تصمیم گفت که آن الزام‌آور نیست. اما رؤسای رژیم یهود طبق عادت‌شان در بی‌شرمی و بی‌حیایی، خشم و غضب‌شان را در برابر این تصمیم بروز دادند و بازدید هیئت شان از واشنگتن را به دلیل این‌که از جنایات خود حتی به طور موقت دست نمی‌کشند، کنسل نمودند.

اگر ذلت و بزدلی و بی‌تفاوتی شرم‌آور حکام مسلمانان و دسیسه‌سازی شان نمی‌بود، توقف ریختن خون مسلمانان یک تصمیم "غیر الزام‌آورِ" نمی‌بود که بعد از ماه‌ها نسل‌کشی در شورای امنیت مطرح شود. غزه با تصمیمی از سوی شورای امنیت یاری نمی‌شود، بلکه با یک تصمیم فوریی از سوی امت و نیروهای توانمندش با برکناری حکام بزدل و اقامه خلافت و سپس تحریک ارتش‌ها برای ریشه‌کن‌سازی این رژیم جنایت‌کار یاری و فریادرسی خواهد شد.

‏﴿وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنتَصِرُونَ﴾ [شوری: 39]

ترجمه: ‏(مؤمنان) كسانی اند كه اگر ستمی بديشان رسد، یکدیگر را ياری می‌دهند (و زير بار ظلم نمی‌روند).

16 رمضان1445هـ.ق.

دفترمطبوعاتی حزب‌التحریر-سرزمین مبارک(فلسطین)

مترجم: محمد مزمل