(ترجمه)

اسکات موریسن نخست‌وزیر استرالیا و پیتر داتون وزیر داخلۀ این کشور پس از وقوع حادثۀ جادۀ بورک در شهر ملبورن، در تلاش اند تا ازین واقعه به منفعت سیاسی خود استفاده کنند. آن‌ها اسلام و اجتماع مسلمانان را مقصر این چنین حوادث دانستند و قوانین سخت‌گیرانۀ جدید را مطرح کردند تا رهبران مسلمان را تحت فشار قرار داده و مجبور به یک فرایند همکاری نمایند. این‌دو در کل با الفاظ و اقدامات آشنا به اصطلاح "مبارزه علیه تروریزم" ادامه دادند.

حزب التحریر استرالیا در این زمینه نقاط ذیل را برجسته می سازد:

1- جنایتی‌که در جادۀ بورک اتفاق افتاد، فقط به خاطری در گفتمان و سیاست "تروریزم" مطرح گردید که مقامات سیاسی و امنیتی در چنین کاری ارزش سیاسی می‌دیدند. این حمله به هیچ‌وجه با دو حملۀ قبلی جادۀ بورک که در ماه‌های جنوری و دسمبر سال ۲۰۱۷م اتفاق افتاد، متفاوت نمی‌باشد؛ چون هردو حمله در واقع باعث تلفات بیشتری نیز شدند و عموماً این نوع جرایم در سراسر استرالیا همه‌روزه اتفاق می‌افتد. با وجود این‌که نزدیکان این حمله کننده گفته اند که وی از مشکلات روانی رنج می‌برد، ولی اتهام رسمی تروریزم بر این حادثه از همان اول توسط دولت فدرال افتراء گردیده و طوطی‌وار توسط رسانه‌ها دنبال گردید.

سرزنش کردن اسلام رادیکال و جمعیت مسلمانان توسط صدراعظم این کشور یک شیوۀ بسیار از کار افتاده و انداختن بار ملامتی به گردن مسلمانان و پروپاگندافگنی مفکورۀ مبارزه علیه تروریزم می‌باشد که سیاست‌های خود را نادیده گرفته و ایدیولوژی اسلام را مقصر می‌داند. اما حقیقت این است، زمانی‌که موارد خشونت ناعادلانه و گسترش تروریزم مطرح می‌گردد، هیچ‌کسی نمی‌تواند ریکارد سیاه دولت‌های غربی را بشکناند؛ دولت‌هایی‌که سیاست خارجی آن‌ها جنگ‌های بی‌رحمانه، تهاجم، حمایت از دیکتاتورها و استثمار اقتصادی و سیاسی در یک مقیاس انبوه می‌باشد. زمانی‌که همۀ این‌ها نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود؛ بلکه توجیه شده و حتی ستوده می‌شوند، تنها احمق‌ها می‌توانند "مبارزه علیه تروریزم" یا برنامه‌های مبارزه با افراط‌گرایی خشونت‌آمیز را جدی بگیرند؛ زیرا از ما می‌خواهند باور کنیم که که خشونت‌آمیزترین‌ آدم‌ها(خودشان) در جستجوی تأمین صلح هستند.

۳- مشارکت حکومت با سازمان‌های جماعت مسلمان و رهبران‌شان، یک نمایش مسخره با تاریخچۀ مشخص از گذشته می‌باشد. در سال ۲۰۰۵م دولت جان هوارد از رهبران مسلمان به کانبرا دعوت کرد تا به آن‌ها در مورد مسئولیت‌شان در زمینۀ نظارت و تطبیق قوانین دولتی بر جماعت خود‌شان سخنرانی کند. در سال ۲۰۱۴م دولت تونی ابوت جلساتی را برای مشوره‌های دروغین در مورد قانون پیشنهادی‌اش فراخواند. در تمام موارد دربارۀ تمام سياست‌ها و واکنش‌های اساسی، قبلاً تصميم اتخاذ شده و گام‌های عملی برداشته شده بود؛ موریسن هم همین کار را می‌کند. این الگوی کاملاً واضح است؛ چون از هم‌چو حملات برای تأمین منافع سیاسی خود استفاده می‌کنند، سپس اسلام و مسلمانان را سرزنش و ملامت نموده از اجتماع مسلمان می‌خواهد که کار و تلاش بیشتر برای جلوگیری از این چنین حملات نمایند؛ مجوز "خشن امنیتی" را به معرفی گرفته و از رهبران مسلمان برای مشورۀ دروغین دعوت می‌کنند تا مهر تأیید را از جامعه بدست آورند و توسط آن قوانین سخت‌گیرانه‌تر و خشن را به وجود آورند.

۴- سازمان‌های اسلامی و نمایندگان آن‌ها که نخواستند دوباره از آن‌ها سوء استفاده صورت گیرد، رفتار درست انجام داده اند. ما امیدواریم این اقدام کامل و دائمی باشد. کسانی‌که می‌خواهند به خواستۀ موریسن برقصند، آن‌ها تنها به اجندای نابکار و زشت او پیش‌خدمتی می‌کنند. جامعۀ مسلمانان باید تمام تلاش‌شان را برای مسئولیت‌پذیری آن‌ها به‌خرچ دهند. آن‌چه در این‌جا باید مورد تأکید قرار گیرد، این است که این مسئله جزئیات دقیقی از نحوۀ پاسخگویی در این مورد خاص نمی‌باشد؛ بلکه مشکل این است که دیدگاه کلی و اعمال، ریشه و اساس روایت "مبارزه علیه تروریزم" می‌باشد. از این‌رو، این ابزار ظلم و ستمی است که به نام متوقف ساختن خشونت در واقع آن را خود‌شان انجام می‌دهند. روی این ملحوظ، اسلام از ما خواسته است تا آن را بطور کلی رد کنیم و بجای اشتراک در چنین پروسه‌ها، در مقابل آن موضع اساسی بگیریم.

﴿وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ﴾

[هود: ۱۱۳]

ترجمه: ‏و به كافران و مشركان تكيه مكنيد(كه اگر چنين كنيد) آتش دوزخ شما را فرا می‌گيرد و(بدانيد كه) جز الله(سبحانه‌و‌تعالی) دوستان و سرپرستانی نداريد(تا بتوانند شما را در پناه خود دارند و شر و بلا و زيان و ضرر را از شما به دور نمايند) و پس از(تكيه به كافران و مشركان، ديگر از سوی الله) ياری نميیگرديد و(بر دشمنان) پيروز گردانده نمی‌شويد.‏

دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-استرالیا