(ترجمه)

نشریۀ شارلی ابدو بار دیگر با انتشار کاریکارتور توهین‌آمیز پیامبر عزیزمان، محمد صلی الله علیه وسلم، خشم و نفرت خود را علیه اسلام علنی کرد. ضمناً در چندین کشور اسکندنویایی نیز با رضایت مقامات و تحت نظارت پولیس، با تُف انداختن، پاره کردن و لگدمال کردن نسخه‌های قرآن مجید، خشم همۀ مسلمانان برانگیخته‌شد. نخست وزیر نروژ از حقوق معترضانی‌که به کتاب مقدس مسلمانان هتک حرمت نمودند، دفاع کرد و هم‌چنان امانوئل مکرون، نخست وزیر فرانسه، پشت این توطوئه‌های زننده ایستاد و گفت: «فرانسوی بودن یعنی این‌که شما از حق "آزادی تمسخر" استفاده کنید و دیگران را با کاریکاتورهای توهین‌آمیز بخندانید.»

پس درست نیست که این همه توهین و افتراء به پیامبرمان، حضرت محمد صلی الله علیه وسلم، و هتک حرمت به قرآن کریم را تنها به چند احمق نسبت بدهیم، زیرا این امر با رضایت، حمایت و در حضور مقامات بلند رتبه صورت گرفته‌است.

حکام تنها جهت اطمینان از نظم و امنیت، از ادامۀ هم‌چون رویدادها ممانعت می‌کنند. به عنوان مثال، انتشار فیلم تیمبوکتو – نامزد جایزه اسکار – در فرانسه ممنوع شده‌بود، زیرا ادعا می‌شد این فیلم مردم را به سمت تروریزم سوق می‌دهد و نظم عامه را برهم می‌زند.

هم‌چنین، مقامات می‌توانند به جای تقویت اسلام‌هراسی، آن را کاهش دهند، همان‌گونه که در مبارزه با یهودستیزی انجام دادند. در سال ۲۰۱۹م لایحه‌ای از سوی پارلمان فرانسه به تصویب رسید که نه‌تنها یهودستیزی، بلکه ضدصهیونیزم بودن را نیز مورد بررسی و پیگرد قانونی قرار می‌دهد. طبق این لایحه، ضدصهیونیزم برابر با یهودستیزی و نفرت از "اسرائیل" برابر با نفرت از کُل جامعۀ یهودیان است.

حکام نمی‌توانند توهین و تحقیر گروهی را در جامعه تحمل کنند، درست همان‌طورکه اخیراً توهین به شهرداران فرانسه را ممنوع قرار دادند و حتی برای آن مجازات درنظر گرفتند. حداکثر مجازات‌اش انجام ۲۸۰ ساعت خدمات اجتماعی و یا پرداخت جریمۀ نقدی تا ۷۵۰۰ یورو می‌باشد. علاوه‌بر این، کمدینی به‌نام دیودون پس از تمسخر شعار "جی سوس چارلی" توسط پولیس دستگیر شد.

زمانی‌که مسئلۀ بی‌حرمتی به مقدسات اسلام پیش می‌شود، قوانین قضایی فرانسه اسلام را دربر نمی‌گیرد. شعار "آزادی بیان" چیزی بیش از یک ظرف تُهی و یا فکر فریبنده نیست که هر وقت خواسته باشند با آن به مسلمانان توهین کنند.

موضوع کاملاً آشکار است که مقامات تنها جانب‌داری کسانی را می‌کنند که رسول الله صلی الله علیه وسلم را توهین و تحقیر کرده و قرآن عظیم‌الشان را هتک حرمت کرده‌باشند. در نتیجه ناآرامی‌های جامعه همانند کارزار کثیفی علیه مسلمانان است.

آنان به کمک یکدیگر ایدیولوژی لیبرال را خراب و ورشکسته‌گی‌اش را اعلام کرده‌اند. این ایدیولوژی ورشکسته‌گی و ظاهراً عاری از مناقشه‌های مدنی شده‌است، طوری‌که به توهین، افتراء و سرکوب پناهنده‌ها شروع کرده‌است. اما این کافی نبود، طوری‌که اخیراً امانوئل مکرون طی یک کانفرانس مطبوعاتی در لبنان، یک سرزمین اسلامی، از "آزادی توهین به مقدسات" و اقدامات توهین‌آمیز شارلی ابدو به پیامبر عزیزمان صلی الله علیه و سلم، با استکبار تمام به خرسندی یاد کرد!

متأسفانه این نشان دهندۀ موقف ضعیف و منفعلانۀ رهبران سرزمین‌های اسلامی است که جز بیان چند جملۀ محدود پا فراتر نمی‌گذارند، و یا سفیران کشورهای غربی را احضار می‌کنند. اما این اتفاق هرگز توسط حکام خائن فعلی ممکن نیست و کاملاً با اقدام قاطع و قدرت‌مند آخرین خلیفه مسلمانان، سلطان عبدالحمید ثانی، در تضاد قرار دارد.

در زمان خلافت سلطان عبدالحمید ثانی، فرانسوی‌ها سعی در اجرای نمایشی داشتند که در آن به رسول الله صلی الله علیه وسلم توهین می‌شد. به محض این‌که خلیفۀ مسلمین مطلع شد، سفیر فرانسه را به دارالخلافه احضار کرد، سفیر فرانسه چندین ساعت را پشت دروازه منتظر خلیفه سرپا ایستاد، بعداً خلیفه با لباس و بوت‌های نظامی پیش روی سفیر فرانسه آمد و شمشیرش را مقابل او گرفت و دستور داد که اینجا را ترک کند و برود. دولت فرانسه بلافاصله پیام را فهمید و از اجرای نمایش خودداری کرد. برعلاوه همین هشدار به دولت بریتانیا داده‌شد، و بریتانیا پاسخ داد که بلیط‌ها قبلاً فروخته شده‌است و ممنوعیت بازی آزادی شهروندان را نقض می‌کند. بنابراین، از طرف خلیفۀ عثمانی فرمان صادر شد که " به امت اسلامی امر می‌کنم که دولت بریتانیا قصد توهین و هتک حرمت به پیامبرتان، حضرت محمد صلی الله علیه وسلم، را دارد و من اعلام جهاد خواهم کرد." انگلیس‌ها با شنیدن این سخن بلافاصله از خلیفۀ عثمانی رسماً عذرخواهی کردند و نمایش را ممنوع اعلام نمودند.

این اتفاق در دوره‌ای رخ داده‌است که خلافت عثمانی در ضعیف‌ترین وضع خود بود. با این وجود، خلیفه هرگز بدون عکس‌العمل نمی‌ایستاد تا دیگران به رسول الله صلی الله علیه وسلم و مقدسات‌اش توهین کنند، بلکه برای اطمینان از حفظ مقدسات اسلام بر آن‌ها فشارهای سیاسی اعمال می‌کرد. این اقدامی‌ست نشأت گرفته از جامعه اسلامی که هرگز مسلمانان را اجازه تمسخر و تحقیر مقدسات غیرمسلمانان نمی‌دهد و هم‌چنان برعکس آن را برای مقدسات اسلام نمی‌پذیرد.

مسلمانان در وضعیت عادی تحت رهبریت خلیفه متحد می‌شوند، زیرا او رهبر آن‌ها است و علیه این نوع اعمال جنون‌آمیز اقدام شرعی می‌کند. از آن‌جا که متأسفانه ما حالا چنین رهبری نداریم، باید برای بازگشت‌اش تلاش کنیم تا با زبان‌های شیطانی‌که رسول الله صلی الله علیه وسلم را هدف قرار داده‌است، مؤثر و شرعی برخورد کنیم.

اما در همین حال، باید صدای خود را در غیاب او به‌صورت واضح و رسا بلند کنیم. اگر ما به‌خاطر احترام به پیامبر خود قیام نکنیم، چه کسی این کار را انجام می‌دهد؟ ایستاده‌گی در برابر رسول الله صلی الله علیه وسلم نه تنها یک وجیبه، بلکه یک ضرورت است؛ و منفعل بودن و تماشای خاموشانۀ ما تنها انگیزۀ دشمنان برای توهین به اسلام است.

از این رو، باید با تمام قواء بایستیم و از هر روش شرعی و قانونی استفاده کنیم تا واضح نمایم که همیشه از بهر احترام به الگوی بشریت، جناب محمد صلی الله علیه وسلم، قیام خواهیم کرد. با انجام این وجیبه از یک سو حد تحمل خود را بیان می‌کنیم، و از سوی دیگر به الله سبحانه وتعالی شایسته‌گی خود را از بهر همسایگی با رسول الله صلی الله علیه وسلم در بهشت به اثبات می‌رسانیم.

اوکی پالا

نمایندۀ مطبوعاتی حزب‌التحریر-هالند

مترجم: امیر حسام